Ερχόμενος στην γενέτειρα Αιανή για τις γιορτές του Πάσχα έφερνε μαζί του κάμποσα κιλά μύδια με σκοπό να μαζευτούμε, οι φίλοι, που είχαμε σκορπίσει εδώ και κει, για να πούμε τα νέα μας. Γεμίζαμε τις νταμιτζάνες κρασί και τσίπουρο, στο πανέρι φρέσκα λαχανικά, και βάζαμε τη φωτιά να αχνίσουμε, σε καζάνια, σε κατσαρόλες αρκεί να προλαβαίναμε τις ...ορέξεις.

Τις πρώτες χρονιές στου «Γραμματέα», πλέον στο κτήμα «Καλατράβα» των Τζαναμπέτηδων...

Από το μεσημέρι ως λίγο πρίν την Ανάσταση οι καθημερινές ιστορίες έδεναν το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον... Και μετά το φαγοπότι έβγαιναν τα όργανα... Ντόπιοι μουσικοί με τη συμμετοχή όλων των παρευρισκομένων, έσπρωχναν τη μέρα σε μονοπάτια νοσταλγικά, ερωτικά, κοινωνικά.

Και μαζευόμασταν κάθε χρονιά όλο και περισσότεροι. Όλοι χωράνε... Είναι φιλόξενη η Αιανή... Έτσι ήταν πάντα.

Φέτος και μετά τις εξελίξεις στις Σκουριές της Χαλκιδικής όπου ο Στρυμονικός εκπέμπει SOS για τις εξορύξεις χρυσού, τα μύδια έφεραν το μήνυμα: «Όχι στην εξόρυξη χρυσού».

Και δεν ήταν τόσο η λεζάντα στα μπλουζάκια που όλοι φορέσαμε, όσο η γεύση που σου άφηναν τα μύδια... Δεν ήταν όπως παλιά... Σαν να ήταν πιο ...μεταλλική η γεύση τους.

Κι ενώ ο αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στις εξορύξεις χρυσού εντείνετε, το μήνυμα συμπαράστασης για την ...άλλη όψη της αειφόρου ανάπτυξης, αυτήν που δεν ευαγγελίζονται οι λίγοι και τα συμφέροντά τους, ήρθε από την ηπειρωτική Αιανή, από μια παρέα φίλων.