Κάποιοι άλλοι είπαν ότι γίναμε Ρώμη, Βαρκελώνη, Παρίσι. O Mon Amour.

Εδώ και χρόνια κάποιοι άνθρωποι, και αναφέρομαι στους πραγματικούς πρωταγωνιστές της κοζανίτικης αποκριάς, τους ανθρώπους των φανών, προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μην γίνουμε Πάτρα, Ξάνθη, Μοσχάτο, Rio. Να κρατήσουμε την αυθεντικότητα, αυτή που τόσο λείπει από την εποχή των «δήθεν». Κάποιοι πάλι χλευάζουν που πέρυσι τους χορηγούς τους έδειχναν στον κόσμο με πλακάτ που κρατούσαν στα όμορφα χεράκια τους κορίτσια ντυμένα με παραδοσιακές στολές και όχι κρύες οθόνες.

Τι πιο όμορφο ως θέαμα λέω εγώ.

Και χαριτολογώντας θα έλεγα από του χρόνου οι υπεύθυνοι να κάνουν δώρο από ένα κιχί στο σχήμα του λογότυπου του κάθε χορηγού. Και όμορφο και γευστικό. Και θα πιάσει και τόπο βρε αδερφέ.

Αν ρωτήσεις έναν πιτσιρικά τι είναι αυτό που κάνει την κοζανίτικη αποκριά να ξεχωρίζει, αβίαστα θα σου μιλήσει για την παράδοση και την αυθεντικότητα, για το «τείχος» που στήνουν μικροί και μεγάλοι στην εμπορευματοποίηση και τον εκσυγχρονισμό, στην αλλοτρίωση από την ξενόφερτη κουλτούρα.

Γιατί απλά έτσι μεγαλώνουν τα παιδιά στην Κοζάνη. Γαλουχημένα με την παράδοση και την διατήρηση των εθίμων όπως αυτό της αποκριάς.

Αυτά τα λίγα αδέρφια. Και αν σας άρεσε το θέαμα της κρύας και ανούσιας γιγαντοοθόνης μπροστά από το καμπαναριό – σήμα κατατεθέν της πόλης - τότε δεν έχετε παρά του χρόνου να τοποθετήσετε και άλλες, ακόμη πιο υπερσύγχρονες γιγαντοοθόνες και στα «ιερά» σημεία που γίνονται οι φανοί. Και έτσι θα αφήσουμε πίσω τα Παρίσια και τις Βαρκελώνες και θα γίνουμε αυτόματα Τόκιο και Χονγκ Κονγκ. Τότε εμείς οι απλοί θνητοί, οι ξεπερασμένοι από τις εξελίξεις, θα σιωπήσουμε και θα βάλουμε απλά …Another brick in the VideoWall.