Μόνο και μόνο για να μην χαθεί οριστικά η γεωγραφική του θέση, σε περίπτωση που κάποιος θελήσει μια μέρα να το ψάξει. Αυτοί οι άνθρωποι  ήταν πάντα οι  ήρωες μου, οι δάσκαλοι μου. Και σ΄αυτούς ένιωθα πάντα ότι δίνω λογαρισμό, ότι κι αν κάνω. Δάσκαλο έχει κανείς όσο έχει την τύχη να νιώθει μαθητής. Τώρα θα μου πήτε πως μουρθε αυτό. Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν περισσότερο τους ανθρώπους- σημαδούρες όχι μόνο με το πρίσμα της περριρέουσας ατμόσφαιρας.
Στην πλατεία Βικτωρίας υπάρχουν ακόμα πεζόδρομοι με πικροδάφνες στην μέση. Όταν σηκώσεις τα μάτια σου, το βλέμμα σου μέχρι να βρει ουρανό, περνά άκαρπο πολλά πολλά μέτρα γκρίζων πολυκατοικιών. Τα βράδια επιστρέφοντας, σε κάθε όροφο, βλέπεις φώτα ανοικτά, απ΄αυτά κάποια σε μαθητικά δωμάτια, φωτίζουν προετοιμασίες για τις εξετάσεις, προσδοκίες και όνειρα.
Στα σκαλάκια στην είσοδο μιας πολυκατοκίας, (πόσο γραφικό, το λένε Ελπίδος) είδα προχθές ένα αγόρι και ένα κορίτσι να φιλιούνται, και ούτε που καταλάβαιναν αν περνάει κανείς.  Η μισή πλάτη του κοριτσιού έξω και τα περίφημα μαύρα τιραντάκια, στο μεγαλείο τους. Θυμήθηκα περασμένες εποχές. Αρχές καλοκαιριού, εξετάσεις. Γειτονιά, φιλιά, σουβλάκια, συζητήσεις. Τα πιο πολλά απ΄αυτά συνήθως στα σκαλάκια. Τα αλβανάκια τότε δεν ήταν εχθροί, ό, τι και αν έλεγε η τηλεόραση ή κάποιος μυστήριος γείτονας. Ξαναθυμήθηκα τις κοκακόλες και τις πατάτες που μοιραζόμασταν γιατί ούτε λεφτά είχαμε αλλά ούτε μας αφήνανε να τρώμε κάθε μέρα σουβλάκια .
Το μυαλό μου έχει κολλήσει στο ζευγαράκι στην είσοδο της πολυκατοικίας. Θέλω να πω πως υπάρχουν μικροί πεζόδρομοι στην πλατεία Βικτωρίας.  Θέλω να πω πως υπάρχουν ακόμα οι είσοδοι των πολυκατοικιών και τα σκαλάκια τους. Αλλά οι περισσότερες είναι κλεισμένες από νεοναζί με σπασμένα μπουκάλια. Νιώθω πως αν θέλεις να φιληθείς στα σκαλάκια, καλό θα ήταν να φύγουν οι φασίστες από εκεί.
Και ύστερα, ίσως από μια βαθύτερη αισιοδοξία, μου ήρθε αυτή η γλυκειά σκέψη των ανθρώπων- σημαδούρων, να γεμίσει την σιωπή της νύχτας και την ιδιωτική μου, ελεύθερη οθόνη. Και να μου θυμίσει πως η γεύση της κάθε προσωρινής ήττας όσο πικρή κι αν είναι, είτε λέγεται  προληπτική επιστράτευση, στημένη  αντιπαράθεση, όποιο άλλο όνομα κι αν της δώσουμε, δεν παύει να έχει ρηχές ρίζες. Υπάρχει μια άλλη ζωή θαμμένη κάτω από τον ευθύγραμμο χρόνο, που δεν σκλαβώνεται από τους γνωστούς δυνάστες. Ούτε από τα σχέδια και τις τηλεοράσεις και τις αγορές τους. Και που τελικά την βλέπω  καθημερινά στα μάτια τόσων ανθρώπων, αγωνιστών. Την ακούω στην φωνή τους, στις επιλογές τους. Σαν φλεγόμενο , εκτυφλωτικό φως του αγώνα, στην αρένα της αληθινής ζωής.

Περισσότερα κείμενα της Αννίτας Λουδάρου http://ann-lou.blogspot.gr/