διασταυρώνεται με τα βλέμματα των συνεπιβατών του. Η διαδρομή των εικοσιπέντε τελευταίων χρόνων τελειώνει στις 07:30 . Ευτυχής που έχει την δουλειά του ακόμα.
Πριν την κρίση είχε ήδη ξεχρεώσει τα τρία τέταρτα του σπιτιού. Σαν να να λέμε το σαλόνι, την κουζίνα, την τουαλέτα. Του έμενε τώρα μόνο η κρεβατοκάμαρα. Δύσκολες εποχές να ξεχρεώσεις την κρεβατοκάμαρα.
Τα τελευταία χρόνια δεν είναι τόσο καλά. Όλο και περισσότερο θυμάται τον ''άλλον''. Δεν θυμάται πότε ακριβώς τον είχε επινοήσει. Ήταν ακόμα παιδί, όταν τον είχε δημιουργήσει . Μια από εκείνες τις στιγμές που δεν υπήρχε κανείς για να του φέρει αυτό που παρακαλούσε να έχει. Έφτιαξε τον άλλον για να τον παρακαλάει να του το φέρει. Λευτέρη τον ονόμασε.
Ένα συνοθύλευμα ρόλων ήταν ο Λευτέρης. Ένα συναρμολόγημα όσων περίσσευαν. Και ήταν πολλά αυτά που δεν χωρούσαν πουθενά και περίσσευαν. Ήταν ο καλύτερος του φίλος, μόνο που στην πραγματικότητα Λευτέρης, δεν υπήρχει. Εκείνος υπαγόρευε και ο Λευτέρης εκτελούσε.
Θα πρέπει να τον κούρασαν  οι υποχρεώσεις του γιατί ύστερα από δύο δάνεια και πέντε έξι σχέσεις ναυάγια ο Λευτέρης πέθανε. Την ημέρα των γενεθλίων που θα γινόταν σαράντα χρονών ,προσπαθώντας να σβήσει τα κεράκια της τούρτας του , όταν τον κάλεσε να βοηθήσει στο φύσημα ο Λευτέρης, δεν αποκρίθηκε . Δεν ήταν πια εκεί. Και τώρα με ποιον θα μοιράζονταν τις αμφιβολίες του; Η αλήθεια είναι πως ο Λευτέρης τα κατάφερνε πάντα να τον κάνει να νιώθει ανάλαφρος. Κάτι σαν ήρωας των αγαπημένων κόμιξ της εφηβείας του.  ''Έχω μόνο εμένα'' μονολόγησε αλλά η φράση ακούστηκε μέσα του κενή.
Όταν είσαι δέκα χρονών, λες τα προβλήματα σου στην μάνα σου. Στα είκοσι τα λες στους φίλους σου, στα τριάντα τα λες στον ερωτικό σου σύντροφο. Απ΄τα σαράντα και μετά δεν τα λες πουθενά. Έχουν κουφαθεί όλοι. Οι σκανταλιές δεν είναι πια χαριτωμένες . Η κοπάνα δεν συγχωρείται. Οι υποχρεώσεις είναι  πάνω από τα δικαιώματα.
Δεν ξέρω αλήθεια αν φταίει που μεγαλώσαμε και δεν έχουμε πια το άλλοθι της αθωότητας που μας έβγαζε πολλές φορές από την δύσκολη θέση. Σαν να μην κρατήσαμε όμως καλές σημειώσεις και αντιγράφουμε τώρα.
Τελικά θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε πως έγινε και δεν πήραμε και φέτος τις αποφάσεις που χρόνια τώρα τριγυρνάν σαν καραμέλα στο κεφάλι ; Έτσι που να γεμίσει κανείς ελπίδα, να μεγαλώσουν οι αποφάσεις, να βρουν δύναμη να το σκάσουν να φύγουν από τα στενά ατομικά όρια, να απλωθούν παντού, να γίνουν ζωή . Μήπως και χαμογελάσουν ξανά οι ημερομηνίες. Όπως εκείνο το ''Φτου ξελεφτερία'' που λέγαμε μικροί και ορθώναμε άμυνες ιδανικές στην επίθεση του χρόνου.