Της Αννίτας Λουδαρου
Σου λένε κάνε υπομονή. Δεν καταλαβαίνεις στην αρχή. Είναι δύσκολο να μην μπορείς να θυμώσεις. Έτσι θυμώνεις. Σε συμβουλεύουν να επαναλαμβάνεις μέσα σου ..
πως είναι η αρρώστια, είναι άρρωστη. Να αποστασιωπιείσαι για να μπορείς να την βοηθάς καλύτερα. Να θυμάσαι πως φοβούνται. Έτσι είναι άμα δεν καταλαβαίνουν φοβούνται. Για ό,τι δεν καταλαβαίνεις φοβάσαι. Μπροστά είναι η απώλεια, από πίσω το εγώ σου κι έπειτα εσύ. Μαθαίνεις εντέλει, πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αντιστρέψεις την κατάσταση.
Τρομακτικό. Ίσως να μπορείς να την καθυστερήσεις. Αρχίζεις να παρατηρείς όσα μέχρι τώρα περνούσες απαρατήρητα. Πως αλλάζει με την παρουσία σου, τι κάνει με την απουσία σου. Παρατηρείς πως με την παρουσία σου είναι καλύτερα, όχι επειδή σ΄αγαπάει ακριβώς. Μαθαίνεις σιγά σιγά τι χρειάζεται. Γίνεσαι σταθερή, όχι υποχρεωτικά καθυσηχαστική , επιζητάς να χαιδέψεις τα λησμονημένα χέρια. Αρχίζει να μπερδεύει την ομιλία, ξεχνάει να μιλάει. Απ΄το τηλέφωνο λες δυο λόγια, τα ίδια ακριβώς '' σ΄αγαπώ πολύ, πολύ, πολύ''. Αλήθεια; ρωτάει κι έπειτα: ''ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ''. Νιώθεις σαν να την κρατάς εδώ . Την βλέπεις να σε παρατηρεί με περιέργεια. Της λες κουβέντες σε πρώτο πληθυντικό. Γίνεται τότε πιο συμπαγής. Άμα κάνεις μέρες να την δεις της μένει ένα ''έλα πάμε, έλα πάμε, έλα πάμε'' .Σαν τότε που μένατε μαζί ακόμα και ένα μήνα τα καλοκαίρια. Βρίζει με κινήσεις. Απηυδισμένη.Εσύ πάλι για να μιλήσεις την ''γλώσσα της '' δύο μέρες την βδομάδα, χρειάζεσαι άλλες δύο για να μπορέσεις να μιλήσεις με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Θέλεις όμως να το κάνεις , όσο ακόμα σε αντιλαμβάνεται.
Οι φροντιστές λένε οι γιατροί ασθενούν ψυχικά. Κάποτε ήταν πιο μεγάλη η οικογένεια, μοιραζόταν η κούραση. Ήταν και τα παιδιά, το μέλλον παρόν. Αλυσίδα ζωής. Λες ναι η μάνα μου, ο πατέρας μου, ο άνθρωπος μου, ο φίλος μου είναι άρρωστος. Μπορώ να τον αγαπώ χωρίς ανταπόδωση.
Μιλάς με ανθρώπους, γιατρούς και μόνος σου καταλαβαίνεις πως δεν παλεύεται με το νου. Ίσως ημερεύει με την κουβέντα ενός ξένου. Ακουμπάς τις λέξεις σου χύμα. Ψάχνεις ανακούφιση αφιερωμένος στα κομμάτια με την θεραπευτική μυρωδιά. Σαν όπως χαιδεύει κανείς αφηρημένος τα δάχτυλα του στην άμμο και ψάχνει ένα κοχυλάκι τόσο δα . Όπως όταν ακούς τα τραγούδια της κάτω Ιταλίας.
Η ψυχική υγεία είναι πολύ μοναχικό θέμα.Εκείνοι φοβούνται πιο πολύ. Βρίσκονται συνεχώς σε άγνωστες περιοχές. Όλα μοιάζουν αιφνιδιαστικά καινούργια και κάνουμε λάθη. Σαν την Αλίκη που ήπιε το φίλτρο και περνάει μέσα από κλειδαρότρυπες.Το σκάει και δεν προλαβαίνεις. Το σκάει και δεν το θυμάται. Φόβοι και ενοχές εναντίον μνήμης και αγάπης. Δύσκολες μάχες.
Γλυπτική Barb Hunt
