Τρόπος για να κινείται ο κόσμος σου είναι οι δικαιολογίες. Να μην σου φαίνονται οι πληγές ξένες και τρομακτικές σαν ρήγματα. Τίποτα να μην είναι τρομακτικό. Όλα να μπορείς να τα ξεχρεώσεις, καταναλώνοντας συνταγές φθηνής χημείας. Προσκυνώντας ό,τι δεν απαιτεί τίποτα. Υποστηρίζεσαι από χορηγούς, δεν ρωτάς, ούτε απαντάς. Ορμάς στην πρώτη εύκολη επιλογή, ξεχνώντας συνέπειες και ευθύνες πριν ακόμα αρχίσεις. Με την ζωή σου τελειώνεις, ξεμπερδεύεις, διεκπεραιωτικά φυσικά. Γίνεσαι καχύποπτος. Ο κάθε που διαφέρει και είναι ικανός να σαλέψει είναι ύποπτος, τα βρήκε εύκολα, έχει γνωριμίες, είναι τρελός, είναι μαύρος, κόκκινος, έξω απ΄εδώ.
Αποκοιμιέσαι στα γόνατα του πρώτου παραμυθά και γίνεται η ζωή ξανά ένα ήσυχο λιμάνι, για λίγες ώρες φυσικά. Όταν μετά από λίγες στιγμές ξυπνήσεις ( γιατί στιγμές είναι τα χρόνια) ανοίγεις τους δακρυικούς πόρους, εκτονώνεσαι και αλλάζεις πλευρό. Μπλοκάρεις. Όταν χαμογελάς, συσπούνται οι μύες σου, στεγνά. Λησμονείς την όψη σου, κρύβοντας την κάτω από τόνους μπογιάς. Λούζεσαι το αποσμητικό σου, την κολώνια σου με απότερο ασυνείδητο στόχο ν απωθήσεις. Βγαίνεις στην πιάτσα να διασκεδάσεις. Τριγύρω υπομνήσεις κατάθλιψης και πίσω στην φωτογραφία διάφοροι άλλοι σε εκδοχή αυτοϊκανοποίησης. Δεν θα τους έλεγες φίλους ακριβώς. Άγνωστες προς το παρόν εκδοχές δικές σου, θα ήταν πιο ειλικρινές.
Σε κοιτάζω, ενώ περπατώ στο δρόμο. Σε συναντώ στο τραίνο και μου φαίνεσαι μεγαλύτερος απ΄όσο σε θεωρούσα. Τα μαλλιά σου αραιώνουν, έχουν εμφανιστεί και τα πρώτα άσπρα. Τα ίδια και εγώ. Δύο ρυτίδες εκφράσεως στο μέτωπο όλο και βαθαίνουν. Μου το έλεγαν μικρή όταν χαμογελούσα να μην σουφρώνω το μέτωπο, αλλά δεν άκουγα κανένα. H ασχήμια σου, μου προκαλεί την αίσθηση ασχήμιας τρομακτικά όμορφης. Αφήνομαι να ανακαλύψω την ηλικία σου, δηλαδή την ηλικία μου. Την ηλικία σαν σύνολο όμως όχι σαν νούμερο. Θυμάμαι όμως πως κάποτε γνώρισα κάποιον που αναθεώρησε ξαφνικά ό,τι είχε υποχρεωθεί να ισχυρισθεί κάνοντας νέα αρχή στο τέλος του και εκεί πάνω σταματώ κάθε προσπάθεια ν΄ανακαλύψω την ηλικία σου. Σαν να έγινε μηδέν και το μηδέν ούτε πολλαπλασιαστή, ούτε διαιρέτη επιδέχεται.
Έχεις πληρώσει ακριβά μέχρι τώρα τις δικαιολογίες σου. Σαν να υποτιμάς την δύναμη σου.Το ξέρεις πως μπορείς να χωρέσεις ολόκληρος μέσα σ΄ένα βλέμμα ; Βρες ένα τρόπο ν΄ακούσεις μουσική , να ονειρευτείς μια πλάτη αντρική , έναν ώμο γυναικείο χωρίς όμως ''φωτοσοπ και πιξελ'' και θα δεις πως σαλεύουν οι αποστάσεις και γλυστράς ολόκληρος μέσα σ΄ένα βλέμμα. Έτσι. Και το έτσι δεν έχει εξήγηση , είναι βίωμα. Τόσα και τόσα αυθαίρετα επέτρεψες στην ζωή σου να συμβούν και ξέχασες τον τρόπο να αφήνεις ελεύθερη την φαντασία σου να σχηματίζει ο νου σου μορφές . Μορφές που να είναι αιτίες ν' αλλάξεις θέσεις, σχήματα, να δημιουργείς χώρο, χρόνο, να καλύπτεις αποστάσεις. Η φαντασία έγραφε ο Παπαγιώργης στο '' Λάδια ξύδια'' είναι '' αναπαραγωγός των εμπειρικών καταστάσεων''.
Τώρα περνάς μπροστά από τις αινιγματικές κραυγές ανθρώπων που βρέθηκαν μπροστά σε μια ανατροπή αναπάντεχα και νιώθεις αμηχανία. Ξέχασες να θυμηθείς το θόρυβο των γλάρων όταν δουν ένα μεγάλο ψάρι. Ένας έρημος δρόμος, η φάτσα ενός ζητιάνου, το πέταγμα ενός πουλιού και τα ανάλογα τους στα αποταμιευμένα αρχεία του νου μας, είναι ικανά να σαλέψουν όλες τις αγκυλώσεις μας. Από εκεί θα ξεκινούσε η αναγνώριση. Σε βλέπω να προχωράς και θέλω να σε ρωτήσω υπάρχεις; Kαι αν ναι τι κάνουμε; Μην φανταστείς πως περιμένω απαντήσεις.
