Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: αννιτα Λουδαρου

της Αννίτας Λουδάρου

Όταν ήμουν φοιτήτρια, τα βιβλία τα αρχειοθετούσα στην βιβλιοθήκη μου με κριτήριο την αισθητική. Βιβλία του ίδιου ύψους, με ομοιοόμορφες ράχες που είχαν αρμονικές αποχρώσεις , βρισκόταν εν σειρά στα ράφια. Γνωρίζω πως προκαλεί χαμόγελα αυτού του είδους η αρχειοθέτηση των

της Αννννίτας Λουδάρου

Κάποιες ώρες  όταν αραιώνουν τ' αυτοκίνητα και η κίνηση στο δρόμο βγαίνω καμιά βόλτα στην πόλη. Ίσως ψάχνω κανένα σημάδι που έχει αφήσει εκεί το αύριο. Η μυρωδιά της πόλης αψιά και διαπεραστική. Είναι η μυρωδιά των ούρων που έχει ποτίσει τα πλακάκαι και τα μάρμαρα.

 της Αννιτας Λουδαρου

Τον Παύλο δεν τον ήξερα. Ήταν όπως μου είπαν ραπάς. Τραγουδούσε μαζί με τα παιδιά με  τα φαρδιά. Είχε μου είπαν το θάρρος και την μπέσα να λέει ανοιχτά και δημόσια την γνώμη του. Χωρίς να μετρά συνέπειες και κόστος. Ο Παύλος χάθηκε από μαχαιριά φασίστα.

της Αννίτας Λουδάρου

Καταβάλω προσπάθεια τελευταία να δημοσιέυσω αυτά που γράφω. Εδώ και καιρό έχει αναλάβει ο εσωτερικός μου επόπτης και ελέγχει αυστηρά τις λέξεις μου, ξινίζοντας τα μούτρα του σχεδόν σε κάθε κείμενο. Θέλει οι λέξεις να κόβουν.Οι λέξεις όμως αντιστέκονται.

της Αννιτας Λουδαρου

Απελπισία. Δεν επέτρεπε στον εαυτό του να ονειρευτεί. Τα όνειρα δεν είναι άρρωστα. Γνωρίζουν πιο πολλά για μας απ΄ό,τι εμείς οι ίδιοι.Όμως εκείνος έλεγε πως δεν έβλεπε. Έτσι έλεγε. Φυσικά έβλεπε, αλλά δεν τα θυμόταν.