η βολικές, στο βωμό της πολιτικής επιδίωξης. Το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου ''Νεοναζί το ολοκαύτωμα της μνήμης'' υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο το είδος της τέχνης του μέσου. Η αφήγηση ξεκινά από την Xρυσή Αυγή της τελευταίας περιόδου και οδηγείται προς το παρελθόν, όπου την σκυτάλη αναλαμβάνουν οι επιζώντες των ολοκαυτωμάτων από τα Καλάβρυτα το Δίστομο και τον Χορτιάτη μέχρι και τους Έλληνες Εβραίους της Θεσσαλονίκης που επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Οι θεατές στο Κοβεντάρειο παρακολουθούν την ταινία μαζί με τους μαθητές από το Δίστομο και πολλές φορές η συγκινησιακή φόρτιση που δημιουργεί η εξιστόρηση απίστευτων λεπτομερειών από τα σκηνικά της σφαγής, εναλλάσσεται από τους πρωταγωνιστές της ταινίας προς τους θεατές της αίθουσας. Διέκρινα αρκετούς και αρκετές στην αίθουσα του Κοβεντάρειου που κρατούσαν από μία κλωστή την συγκίνηση τους η που σφούγγιζαν διακριτικά τα δάκρυα στο πρόσωπο τους. Στην συζήτηση που ακολουθεί μέσα στην ταινία οι μαθητές παίρνουν θέση για τα εγκλήματα των Ναζί και η συζήτηση επεκτείνεται, σε θέματα όπως η αντίσταση στην γερμανική κατοχή. Μήπως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι αν οι αντάρτες δεν προκαλούσαν με την δράση τους, τους Γερμανούς, δεν θα υπήρχαν και Ολοκαυτώματα; Η απάντηση δίδεται από τον διεξοδικό διάλογο που γίνεται ον κάμερα ανάμεσα στους μαθητές τους και τους συγγενείς των θυμάτων από τις θηριωδίες.
Κατά την γνώμη μου η κορύφωση του δράματος στο ντοκυμαντερ εντοπίζεται σε τρείς σκηνές τις οποίες ο σκηνοθέτης και ο δημιουργός της ταινίας τις αφήνει αβίαστα να ξετυλιχθούν στην αφήγηση.
Ένας μάρτυρας του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων - παιδαρέλι τότε- βρίσκεται στο στο τόπο της εκτέλεσης και πατώντας πάνω στα πτώματα των συγχωριανών του προσπαθεί να εντοπίσει τον πατέρα του και τα μεγαλύτερα αδέλφια του. Ακούει μια βαριά φωνή μιας γυναίκας ''παλιάνθρωπε μην πατάς το άψυχο σώμα του άντρα μου''. Ο δημιουργός της ταινίας μας προσφέρει μια μοναδική στιγμή που την συναντούμε στις αφηγήσεις της Αρχαίας τραγωδίας όπου πιο δυνατά και από το Θάνατο είναι η καταπάτηση της αξιοπρέπειας και ο σεβασμός του νεκρού.
Η στιγμή που ο διασωθείς Έλληνας Εβραίος από τους φούρνους του Νταχάου τραγουδά τους στίχους μιας υπέροχης μελωδίας την οποία ψιθύριζαν με τους συγκρατούμενους του βλέποντας τις φλόγες να ξεπηδούν απο τις καμινάδες των φούρνων του στρατοπέδου συγκέντρωσης.
Και φυσικά η κυνική ομολογία του γιού ενός διαβόητου Έλληνα δωσίλογου. Μιλά για τον πατέρα του που ήταν υπουργός Προπαγάνδας στην κυβέρνηση Τσιρονίκου – την τελευταία φιλοναζιστική κυβέρνηση φάντασμα – το έσκασε το 1944 συνοδεύοντας τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν. Ο γιος ήταν υποψήφιος του ΛΑΟΣ στις εκλογές και τώρα προσχώρησε στην Χρυσή Αυγή.
Η ταινία διήρκησε 1.30 ώρα και το ενδιαφέρον του κόσμου ήταν αμείωτο μέχρι το τέλος. Οι περισσότεροι έμειναν και στην συζήτηση που ακολούθησε στην οποία ο σκηνοθέτης και δημιουργός της ταινίας Στέλιος Κούλογλου σχολίασε θέματα που σχετίζονται με την ύπαρξη της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, την δράση των νεοναζί, την βαθειά τους σχέση με το πρόσφατο ταραγμένο ιστορικό παρελθόν της χώρας. Η συζήτηση κατά κοινή ομολογία κρατήθηκε σε υψηλό επίπεδο ενώ πάνω από είκοσι θεατές πήραν το λόγο εκφράζοντας ανησυχίες και φόβους, ενώ αρκετοί εκπαιδευτικοί δήλωσαν την ανάγκη να προβληθεί η ταινία στα σχολεία και τους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τα ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου έγιναν ανάρπαστα στο πωλητήριο στην είσοδο της αίθουσας ενώ άλλοι ζήτησαν να γίνονται περισσότερες συζητήσεις για ιστορικά θέματα.
Το vetonews και το veto fm ευχαριστεί θερμά τους πολίτες που βρέθηκαν στο Κοβεντάρειο και στηρίζουν με την παρουσία τους τις εκδηλώσεις μας. Επίσης, τους συναδέλφους δημοσιογράφους που βοήθησαν στην δημοσιοποίηση του γεγονότος της εκδήλωσης στα portal καi site που διαθέτουν, την διαφημιστική εταιρία Omicron tv και τις τηλεοράσεις TOP Channel και Flash tv για την βοήθεια τους.
