ημοσίως εξακολουθούμε να μιλάμε μονάχα για τις σημαίες . Ποιός θα κρεμάσει πρώτος την σημαία του στο μπαλκόνι και θα πάρει τα σώβρακα του αντιπάλου. Το θέμα μας είναι να νικήσουμε. Εμείς. Και πάντως όχι  οι άλλοι. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά.
Σκέψου πως μετά από χρόνια στα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, εκεί δίπλα στις γενοκτονίες, τις εθνοκτονίες, τα στρατόπεδα θανάτου, τους εξευτελισμούς ως μεθόδους καταπάτησης της ταυτότητας των θυμάτων θα προστεθεί το εν ψυχρώ έγκλημα που προκλήθηκε από τις οικονομικές και χρηματοοικονομικές δυνάμεις . Ένα έγκλημα εναντίον εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Αφού στις πλείστες περιπτώσεις έχει χαθεί,  η μοναδική και πολλές φορές πενιχρή πηγή εισοδήματος η εργασία. Κι όμως, εμείς τα παιδιά αυτής της εποχής τρώμε ο ένας τον άλλο στο δρόμο και κόβουμε και εισητήριο.
Ποιός θα λύσει το πρόβλημα των ανέργων  ; Όλων αυτών των ανθρώπων που θα παραμένουν άνεργοι για μήνες και χρόνια κακοζώντας με τα άθλια επιδόματα του κράτους, ενώ όλοι αυτοί που δημιουργούν τις συνθήκες του ακροτηριασμού  απολαμβάνουν τα κέρδη και  τις καλύψεις. Ποιος θα κρίνει την ενεργή συνενοχή των κυβερνήσεων;
Εξακολουθεί η εποχή της απόλυτης αυτοκρατορίας της Αγοράς , αυτής της οντότητας δηλαδή που αλλαζονικά αυτοαναμορφώνεται και αυτοδιορθώνεται με το αμετάκλητο πεπρωμένο να ετοιμάζει και να υπερασπίζεται εις τους αιώνες των αιώνων την προσωπική και συλλογική μας ευτυχία, ακόμα κι αν η πραγματικότητα αναλαμβάνει να την διαψεύδει ανά πάσα στιγμή.
Και αφού όλοι προσπαθούν ν΄αλλάξουν τον κόσμο, δεξιοί , αριστεροί, κεντρώοι, εργάτες, βιομήχανοι , ποιητές , συγγραφείς , συνδικαλιστές , δημόσιοι υπάλληλοι πως γίνεται και  ο κόσμος δεν αλλάζει; Ίσως γιατί όλοι προασπαθούμε ν΄αλλάξουνμε αυτό που δεν αντέχουμε να δούμε. Αυτό που δεν μας αρέσει. Μεταξύ μας όμως είναι λίγο δήθεν αυτές οι αλλαγές. Τι στο διάολο κάνουμε στην πραγματικότητα; Ή διαφορετικά ποιανού θανάτου την συλλογική ευθύνη είμαστε πρόθυμοι ν΄αναλάβουμε; Πάλι μεταξύ μας, την ξέρουμε την απάντηση. Προς το παρόν κανενός.
Κάτω από το σπίτι μου ένα δέντρο πεθαίνει. Προχωράει βουβά τα βήματα της μεγάλης ήττας του. Αργά αλλά  με αξιοπρέπεια. Ίσως γιατί μέσα του ξέρει πως ο χαμένος τα παίρνει όλα.