Μνήμη για ν΄αντισταθμίσουμε ισορροπώντας στο πεδίο της ευθύνης μας.
Τι να υπάρχει πίσω απ΄αυτό που βλέπουμε; Απ΄αυτό που φοβόμαστε; Απ΄αυτό που ζούμε; Κυλάμε σε ράγες που εγκατέστησαν στις γνωστές διαδρομές οι εργολάβοι της ζωής μας. Τα βήματα μας συνεχώς στραμμένα προς τα κει που δεν υπάρχει φόβος. Χωρίς την παραμικρή προσπάθεια, να πούμε ένα αναρωτιέμαι τι θα ήθελα να είναι διαφορετικά και απ΄αυτά ποια έχουν αξία. Περιμένοντας τα δύσκολα από τους άλλους τ΄εύκολα από τους εαυτούς μας.
Ο χειμώνας προχωρά και εμείς συνεχίζουμε να γράφουμε για ό,τι δεν ζούμε και για ό,τι δεν έχουμε. Η υγρασία των λέξεων μας είναι απαραίτητη . Μ΄αυτές αντιλαμβανόμαστε επαρκώς τα οδυνηρά μας διαλλείματα. Συννενοούμαστε πια με λίγες λέξεις και αυτές άσχημες. Αυτές ορίζουν την ζωή μας. Φτώχεια, βία, τα μέτρα, το χρέος.
Αναρωτιέμαι αν δεν βλεπουμε πως νοθεύουμε πράγματα, γεγονότα, στιγμές, πρόσωπα, καταστάσεις, δημιουργώντας νέο χρέος. Μια διαρκή έκπτωση ζωής, που μας επιτρέπει να παραμένουμε ικανοποιημένοι απλά στο μέγεθος μας. Χωρίς το παραμικρό ρίσκο.
Και βρισκόμαστε λίγο πολύ εκτός θέματος. Αλλά το έχεις ξαναδεί, και εκεί που λες τελείωσε , εκεί ξαναρχίζει απ΄όπου ξεκίνησε και αυτό οι σοφοί το λένε ζωή. Καλά θα κάνουμε και εμείς να αρχίσουμε να το λέμε το ίδιο. Γιατί ζωή δεν είναι μόνο ό,τι ζεις, αλλά κυρίως ό,τι ονειρεύεσαι ότι θα ζήσεις ή καλύτερα ότι σου απαγορεύουν να ζήσεις. Αυτό το ρίσκο είναι το όνειρο.
Και αυτό το όνειρο είναι τόσο μοναχικό στη σύλληψη του και τόσο συλλογικό στη διάθεση του, όσο ένας περίπατος δύο αγγέλων στην άδεια Πανεπιστημίου, μιας πόλης έρημης λόγω διάλυσης.