στις 28 Αυγούστου. Η Ραχήλ Μακρή είναι συνεπής ιδεολογικά και πολιτικά με τον εαυτό της και με ότι θολά ακροδεξιό κομίζει ο λόγος της. Την θυμάμαι πρίν απο έξι μήνες να χειροκροτεί με πάθος τον Π. Καμμένο στην κεντρική πλατεία της Πτολεμαϊδας οταν ο τελευταίος φώναζε ''με τον σταυρό και την σημαία πάμε να αλλάξουμε την Ελλάδα''. Αυτό είναι η Ραχήλ Μακρή.
Ας δούμε ομως τον Συριζα πως κολλάει στην παραπάνω περίπτωση, πως δικαιολογεί η ηγεσία την επιλογή της.
Απλά δεν την δικαιολογεί ουτε την σχολιάζει επαρκώς.
Ετσι το πρόβλημα εντοπίζεται στην ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ και δη του αρχηγού του να πείσει τα μέλη του κομματός του αλλά και τους ψηφοφόρους ότι η Ριζοσπαστική αριστερά χρειάζεται διεύρυνση προς την ψεκασμένη δεξιά την οποία υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο η πρώην βουλευτής των ΑΝΕΛ στην Κοζάνη.
Πριν από μερικά χρόνια στην αριστερά θα ήταν αδιανόητη η όποια συμπόρευση με κάποιον που στον πολιτικό του λόγο διακρίνονται εκφάνσεις αντισημιτισμού και ο λόγος μίσους. Σήμερα δεν συγκινείται κανείς και ούτε δείχνει να ενδιαφέρεται που η υποψήφια βουλευτής της αριστεράς που υποτίθεται κομίζει την ελπίδα μιλά με τέτοιο λόγο μίσους και απαξίωσης για τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης που στην διάρκεια της ορκωμοσίας προσήλθε στο δημαρχείο με το Άστρο στο πέτο θέλοντας με συμβολικό τρόπο να θυμίσει στους έξαλλους θαυμαστές του Χίτλερ που είχαν συγκεντρωθεί στην αίθουσα του συμβουλίου, τι έχουν πράξει στο παρελθόν οι μέντορες τους.
Να θυμίσουμε για άλλη μία φορά ότι στην Θεσσαλονίκη έγινε το μεγαλύτερο ναζιστικό έγκλημα όταν 52.000 κάτοικοι της πόλης Εβραϊκής καταγωγής φορτώθηκαν στα τραίνα και κάηκαν στους φούρνους του Νταχάου και του Αουσβιτς. Δεν υπάρχει προηγούμενο κατά την διάρκεια της ναζιστικής κατοχής σε όλη την Ευρώπη να εξολοθρεύεται το 15 % του πληθυσμού μιας πόλης που αυτό αντιπροσώπευαν οι τότε Εβραϊκής καταγωγής κάτοικοι της.
Ένας αμόρφωτος η ανιστόρητος μπορεί να παραβλέπει αυτή την τραγική περίοδο της ιστορίας της Θεσσαλονίκης που την κυνηγά ακόμη και σήμερα. Ένας ιδεολογικά φανατικός αντισημίτης μπορεί να μιλά με λόγο μίσους για τον αυτοδιοικητικό εκπρόσωπο της πόλης που στέκεται με σεβασμό στην ιστορική μνήμη, στα θύματα και τους εναπομείναντες λίγους συγγενείς τους που απέμειναν από την μεγαλύτερη ναζιστική θηριωδία που έζησε η Ελλάδα. Η κ. Ραχήλ Μακρή διαθέτει όλα τα παραπάνω. Και αυτά κουβαλάει στην αποσκευή της στην πλατεία του ΣΥΡΙΖΑ και όπως ανέφερε στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίθηκε αμέσως στο κάλεσμα ΟΛΩΝ των Ελλήνων που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας.
Στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία υπάρχουν ορισμένες επιλογές που δεν έχουν εξηγηθεί επαρκώς και όποιους και εάν ρωτήσεις δεν έχει να σου απαντήσει κάτι συγκεκριμένο. Γιατί επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας την διεύρυνση σε πρόσωπο με χαρακτηριστικά ομιχλώδους ακροδεξιάς και απέρριψε την διεύρυνση στην κεντροαριστερά των πρώην συντρόφων της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης κλπ; Ήταν μόνο η συμφωνία για το παρών της εκλογής προέδρου που μπορούσε να εξασφαλίσει το εισιτήριο του υποψηφίου και πιθανώς την εκλογή του για τα επόμενα χρόνια άρα και τον μισθό του; Φαίνεται πως όχι υπάρχουν και κάποια αλλά στοιχεία που σήμερα δεν είναι άμεσα ευδιάκριτα.
Γιατί ο Λαφαζάνης επικεφαλής του Αριστερού Ρεύματος δεν άσκησε βέτο, όχι μόνο για τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της επιλογής Μακρή αλλά και έναν επιπλέον λόγο, να προστατεύσει την βουλευτή του Ευγενία Ουζουνίδου που φαίνεται να περιθωριοποιείται περισσότερο απο όλους τους υπόλοιπους του ψηφοδελτίου από την συγκεκριμένη επιλογή;
Διακεκριμένα στελέχη της τοπικής νομενκλατούρας του ΣΥΡΙΖΑ όπως Βασ. Κωνσταντινίδης, Μιμ. Δημητριάδης, Γιωρ. Χιωτίδης, Τάσος Πολιτίδης, Γιάννης Αποστολίδης, Γιωρ Μητλιάγκας, Φανή Δελληγιαννίδου, Παν. Μάνιος κλπ που στα δύσκολα αρχίζουν να θυμούνται το ''αξιακό σύστημα της αριστεράς'' με το οποίο όπως λένε πορεύτηκαν, γιατί κατάπιαν την κάμηλο;
Και πως γίνεται τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να ισχυρίζονται ότι μπορούν να συγκρουσθούν με τα συμφέροντα για το καλό του τόπου (ορισμένοι αφελείς έχουν αρχίσει να τα ονοματίζουν) να μην μπορούν να αρθρώσουν λέξη και να συγκρουσθούν στο κόμμα τους για το συμφέρον της δικής τους άποψης δηλαδή δεν θέλουμε την Ραχήλ Μακρή;
Και εάν σήμερα τα στελέχη υποτάσσονται με τόσο προβλέψιμο τρόπο στην ηγεσία τι θα συμβεί αύριο όταν θα είναι διορισμένοι σε νευραλγικές θέσεις του κράτους; Γιατί να μην υποκύπτουν με την ίδια ευκολία στα κελεύσματα της εξουσίας και των κεντρικών της στελεχών που θα αφορούν τις μοιρασιές σε «φίλους και γνωστούς»;
Πόσο αξιόπιστος μπορεί να είναι ο πολιτικός λόγος τoυ τοπικού ΣΥΡΙΖΑ όταν σε σοβαρά θέματα της περιοχής τρεισάκις δεν εισακούεται απο την νομενκλατούρα του κέντρου; Στο μέλλον μπορεί κανείς να τον λαμβάνει σοβαρά υπόψιν του;
Ας μην βιαστούμε για τις απαντήσεις
