Επιτηδευμένα κρυμμένες ερωτήσεις μέσα σε ξερές απαντήσεις και απόλυτες έννοιες.
Δεν περιμένει απάντηση. Ίσως έχει αρχίσει να υποψιάζεται πως δεν υπάρχει απάντηση, τουλάχιστον όχι μια. Να είναι λες το σημείο που το παίρνεις απόφαση; Ίσως είναι αυτό. Από την εποχή μου το παίρνω απόφαση σημαίνει συμβιβασμός. Άσχημο ήχο που έχει η λέξη συμβιβασμός! Πιο άσχημος όμως είναι να τον βιώνεις στο πετσί σου. Είσαι ένα ανθισμένο κλαράκι πριν δώσεις καρπό. Ε και; Τι σημασία έχει; Είσαι ήδη δεκάξι, συμβιβάσου!
Συμβιβάσου και σπούδασε κάτι που δεν το θέλεις. Αυτό που δεν θέλεις θα το εξασκήσεις. Το άλλο, αυτό που λαχταράς, δεν θα το εξασκήσεις ποτέ μάλλον. Όλες οι συνθήκες και όλα τα συστήματα βοηθούν στην αποτυχία σου. Μόνιμη και δεδομένη.
Συμβιβάσου με την έλλειψη αισθητικής, την κακοποιημένη τέχνη των έντεχνων καλλιτεχνών της εποχής. Με τον συγγενή που πετάει τις ρατσιστικές αντιλήψεις του ξεδιάντροπα στα μούτρα σου. Και τους δικούς σου που έχουν καταπιεί τα λόγια τους γιατί τους κατάπιε η καθημερινότητα και τα κακομεταχειρισμένα δεδομένα της.
Συμβιβάσου με τους ειδικούς της καταστροφής σου. Άκου τις απόψεις τους και ετοιμάσου να τους ψηφίσεις μόλις αποκτήσεις το δικαίωμα. Σαν τους μοναδικούς και απόλυτους κομιστές του απέραντου τίποτα. Αν δεν τους αντέξεις άλλαξε κανάλι. Δες μια ταινία σπλάτερ, καμιά εκπομπή μαγειρικής γκουρμέ, ή καμιά mainstream τσόντα. Τώρα στην περίπτωση που αναρωτηθείς που πήγε η έφηβη, ορμητική αναπνοή σου, συμβιβάσου. Στην τελική θα έρθουν τα πιττόγυρα με τον ντελιβερά σε λίγο.
Αργότερα συμβιβάσου μ΄αυτόν που αγάπησες και δεν τα καταφέρατε. Μ΄αυτόν που ενώ αλλάξατε παράγραφο, παραμείνατε στην ίδια σελίδα κολλημένοι. Από φόβο, από ντροπή, από ανασφάλεια και δυστυχία. Από ό,τι ακόμα δεν ξέρεις.
Συμβιβάσου στην μελλοντική ρουτίνα σου, στην αναχαίτιση σου, στα παρατημένα γιατί σου, στις νερωμένες αποφάσεις σου, στα ξεχασμένα χρώματα σου. Συμβιβάσου πως ακόμα και όλα αυτά που διαβάζεις τώρα τα βρίσκεις υπερβολικά, απαραίτητα κοινωνικά φαινόμενα που δεν θα μπορούσε κανείς να τα αντιπαρέλθει και που όλοι τα ζούμε.
Σε κοιτώ έτσι που κάθεσαι και σχεδιάζεις τι μπορείς να κάνεις μετά τις καλοκαιρινές εξετάσεις. Με την σκέψη μου πιάνω το χέρι σου όπως τότε που ανακαλύπταμε μαζί τις μυστικές γωνιές του σπιτιού μας. Μαζί είχαμε ανακαλύψει πως τελικά υπάρχουν ξωτικά που όταν σκοτεινιάζει τρεμοπαίζουν τα φαναράκια τους, στα παραμύθια. Καθόμασταν κουλουριασμένες στο μικρό, χρωματιστό χαλί σου και διαβάζαμε αυτά τα παραμύθια.
Αγάπησε τα τωρινά φαναράκια σου. Την στιγμή σου γιατί είναι ανεπανάληπτη. Αγάπησε τα όνειρα σου, τις ατέλειωτες διαδρομές με το λεωφορείο και το βρεγμένο, δανεικό εισητήριο στην κωλότσεπή σου. Αγάπησε το δυνατό σας γέλιο στα τραπεζάκια έξω, όταν μοιράζεστε ένα καφέ στα έξι. Τις χειμωνιάτικες λιακάδες της ευαισθησίας σου. Τα ασπρόμαυρα σκίτσα σου, τις παιδικές ζωγραφιές σου, τις θλιμμένες ηλιαχτίδες σου, τα εικονογραφημένα ποιήματα σου. Τους φίλους που κυλούν μες στην σταγόνα σου, τις βροχούλες στα βραχάκια. Τις μοναχικές θυμωμένες διαδρομές σου με τ΄ακουστικά στ΄αυτιά στους άδειους και εχθρικούς δρόμους. Τις λέξεις της μοναξιάς σου και το αγόρι με το σκουλαρίκι που ρολάρει μπροστά σου, αυτή τη στιγμή. Το αλάτι που στάζει από το μαγιώ σου και την αλμύρα των δακρύων σου. Το κάθε τι που ξέρεις, το κάθε τι που δεν ξέρεις και ό,τι νομίζεις πως ξέρεις. Την ελπίδα, την αδιόρατη νοσταλγία .
Τις σακούλες με τα άπλυτα των εκδρομών, τις δανεικές τσάντες που δεν αδειάζουν ποτέ. Τα κρυφά τηλεφωνα μέχρι τις τρεις το πρωί. Την προσμονή της θάλασσας, τις φωτιές τα καλοκαίρια, την δική σου μοναδική εξέγερση στο χρόνο.
Γιατί το θέμα δεν είναι να σώσεις τον κόσμο. Το θέμα είναι να κατανοήσεις τον χρόνο. Να αγκαλιάσεις την κάθε μέρα σφιχτά, σαν ένας ήλιος ακόμα καυτός. Ακόμα και μπροστά στις απώλειες. Έχεις προλάβει να γευτείς και απ΄αυτές. Θα έρθουν κι άλλες. Αγάπησε τις ανάγκες σου. Γιατί ο χρόνος είναι έννοια και εσύ έχεις την βαθύτερη κατανόηση της.
Εγώ παραδίπλα λίγο αθέατη, λίγο ξεχασμένη θα κολλώ τα κομματάκια της πιο τρυφερής ανάμνησης του εαυτού μου για να σε κατανοώ.
Μην συμβιβάζεσαι, ζήσε.
Στην Μ.
