Tην νύχτα που πέθανε ο ζογκλέρ πετάχτηκαν πολλά πεινασμένα φωνήεντα και κτύπησαν με το ράμφος τους το τζάμι. Και τότε από της μπλούζας το καλοκαιρινό τσεπάκι ανασύρθηκε...

- Ήταν περαστικός, ο ζογκλέρ ήταν περαστικός! 

Όχι δεν ήταν περαστικός, αντιστάθηκες με σθένος. Τον συνάντησα, τον είδα με τα μάτια μου εκεί, στημένο, όρθιο. Χόρευε και τραγουδούσε. Στο βλέμμα του αγωνιούσε της αγωνίας η αντανάκλαση. Οι κινήσεις του ήταν απαγγελία νερού. Με λόγια πολλά και ασύνδετα μ΄έκανε πολλές φορές να του εξιστορήσω άλλοτε την ιστορία μου κι άλλοτε την μοναξιά μου. Κάπου είναι, κάπου έχει πάει. 

     Υπάρχει όμως. Μια απουσία φτιαγμένη από χιλιάδες μικρές παρουσίες που δεν έχουν όμως αρκετή δύναμη να προφέρουν ένα όνομα.  Είναι η τσακισμένη σελίδα του αγαπημένου σου βιβλίου που λες πως θα το συνεχίσεις αύριο και δεν τα καταφέρνεις. Είναι τα  ξεχασμένα ρούχα σου πάνω στην καρέκλα. Είναι να συνεχίζεται η μουσική και στην σιωπή. Είναι η λίστα με τα ψώνια του Σαββάτου που δεν έγιναν ποτέ. Είναι που περιμένω ακόμα πως θα σε δω και δεν τα καταφέραμε. Απουσία είναι η συντροφιά της τηλεόρασης. Είναι η βεβαιότητα που καταρρέει με τους τίτλους του τέλους. Είναι που αισθάνεσαι ξεχωριστός και δεν έχεις ποιος να το εκτιμήσει. Είναι ένα τηλέφωνο που κτυπάει σ΄ένα σπίτι που δεν υπάρχει ψυχή. Απουσία είναι που δεν υπάρχει κανείς να ακούσει μαζί σου το αγαπημένο σου cd και εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου με τα χαλασμένα του ρολόγια. Απουσία είναι οι οθόνες με τ΄αντικριστά πληκτρολόγια μέσα στο ίδιο σπίτι. Η διπλωμένη αφίσα της συναυλίας που είχες χρόνια στο εφηβικό σου δωμάτιο και τώρα έκρυψες. Απουσία είναι ο ύπνος στον καναπέ μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα, πριν πας στο σαν άδειο κρεβάτι σου. Είναι η άδεια κούπα στο τραπέζι της κουζίνας, μια άδεια καρδιά. Είναι που δεν ήρθε και την περίμενες. Το άδειο βάζο, τα ξεραμένα από μέρες λουλούδια στα σκουπίδια, το κείμενο που δεν έγραψες, το κορίτσι που δεν φίλησες. Τα χαμένα όνειρα σου. 

      Απουσία είναι ένα σωρό μικροπράγματα που άφησες πίσω σου και δεν θα σε απασχολήσουν ποτέ ξανά. Είναι αμέτρητες μικρές, αδύναμες παρουσίες που δεν έχουν την δύναμη να προφέρουν ένα όνομα. Οι αναμμένοι μας αναπτήρες στην συναυλία. Είναι ο μονόδρομος σου. Απουσία είσαι εσύ και η ολοκαίνουργια διάσταση να σε κατανοήσω καλύτερα. 

         Γι αυτό την  νύχτα που πέθανε ο ζογκλέρ κανείς δεν γέλασε. Γέμισε ο χρόνος από μελαγχολία. Με πράγματα που δεν αντέχεις δεν γελάς.