Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Τάσος Φούντογλου

Είναι καιρός τώρα που θέλω να σου απευθύνω λόγο δημόσιο, επώνυμο και κάπως διαφορετικό από τα γνωστά των επευφημιών και των αφορισμών που σου επιφυλάσσουν εχθροί και φίλοι. Επιλέγω τον ενικό της κοινής γλώσσας της γενιάς μας, αυτής της ορφανεμένης από λέξεις και συναισθήματα ελπίδας.

Η ζωή Αλέξη μου είναι σοφά φτιαγμένη. Όσο και αν προσπαθούμε εμείς οι επιτήδειοι του «παίζομεν εν ου παικτοίς»  να την εξαπατήσουμε με δώρα ακριβά και φτηνές αδολεσχίες, αυτή γνωρίζει καρτερικά να περιμένει και την κατάλληλη στιγμή να ξεμπροστιάζει τους πάντες και τα πάντα. Ιδίως αυτούς που παίρνουν τους ταπεινούς λαγούς, τους φορτώνουν πετραχήλια και τους προσφέρουν στον λαό για εκλεκτό και ξεχωριστό έδεσμα.

Συμφωνώ μαζί σου πως ο δικομματισμός που ξέραμε πνέει τα λοίσθια και αναζητάει και αυτός τις δικές του ανανεώσεις, τις δικές του αφέσεις αμαρτιών και τις δικές του ηρωικές εξόδους από ένα παρελθόν που, πέραν των πολλών και σημαντικών θεσμικών του κατακτήσεων, δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει στο επίπεδο της διαφορετικής οργάνωσης της κοινωνικής μας ζωής και στον εκσυγχρονισμό του δημόσιου βίου μας.

Μπορούμε να του καταλογίσουμε όλα τα δεινά του κόσμου (δομική ανεργία, χαμηλή ανταγωνιστικότητα, αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο Δημόσιο, εμμονή με τους πρωταθλητές μπιλιάρδου και τους λοιπούς γόνους του κομματικού ιχθυοτροφείου) αλλά για να είμαστε δίκαιοι θα του αναγνωρίσουμε την 32η θέση στην παγκόσμια κατάταξη των χωρών με βάση το ΑΕΠ, την βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου, την αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης και την διάχυση της όποιας ευημερίας σε μεγάλα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού.

Θα του αναγνωρίσουμε, δηλαδή, το γεγονός πως η χώρα αυτή ξεκίνησε από τις ίδιες αφετηρίες εξαθλίωσης, υπανάπτυξης και οπισθοδρόμησης με τις άλλες χώρες της βαλκανικής μας γειτονιάς – άσχετα αν οι περισσότεροι από εμάς μεγαλοπιαστήκαμε και λησμονήσαμε γρήγορα τους τραχανάδες και το κρέας κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα των παππούδων μας-  και μέσα σε πενήντα χρόνια έφτασε να προσφέρει σε ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.

Χωρίς αξιόλογες πλουτοπαραγωγικές πηγές, χωρίς ιδιαίτερη παραγωγική βάση, χωρίς μοναδικά παραγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες, χωρίς τελοσπάντων αυτό που νομιμοποιεί μια χώρα να  αξιώνει το επί ίσοις όροις με τα υπόλοιπα καπιταλιστικά κράτη της οικουμένης.  Αυτή είναι η βάση. Θες δεν θες από αυτήν θα ξεκινήσεις και εκεί θα επιδιώξεις να χτίσεις την δική σου συνεισφορά.

Συμφωνώ μαζί σου πως κάποια χρήματα διαθέσιμα υπάρχουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς των μαυραγοριτών της Μεταπολίτευσης. Εσύ τα ψάχνεις στο μεγάλο κεφάλαιο. Εγώ σου λέω πως μεγάλο κεφάλαιο δεν υπάρχει.  Ξέρεις πολύ καλά πως ο όρος αυτός, δανεισμένος από τα κιτάπια της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ηχεί παράφωνα στην δική μας περίπτωση γιατί είμαστε ιδιαίτερη χώρα. Όχι γιατί είμαστε απόγονοι ένδοξων προγόνων ή γιατί ορισμένοι τρέφουνε ακόμα τις αυταπάτες πως με διαβατήριο τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη θα διαβαίνουμε μια ζωή όλα τα σύνορα αυτού του κόσμου, αλλά γιατί ποτέ δεν ζήσαμε καπιταλιστικούς μετασχηματισμούς και βιομηχανικές επαναστάσεις.

Κρατικοδίαιτους τραχανοπλαγιάδες είχαμε και έχουμε, μεταπράτες, μεγαλοεισαγωγείς και μεγαλοεργολάβους που ζούνε από τα δημόσια έργα και τις προμήθειες του Δημοσίου. Βιομηχάνους δεν είχαμε ποτέ μας, οι βιοτέχνες μας λιγοστοί και από αυτούς οι περισσότεροι καταχρεωμένοι και στα πρόθυρα της απόγνωσης. Το χρήμα βρίσκεται στους τραπεζικούς λογαριασμούς τελωνειακών, εφοριακών, μεγαλογιατρών, προϊσταμένων δημόσιων υπηρεσιών, μεγαλοεισαγωγέων, αυτοαπασχολούμενων, εργολάβων και λοιπών μεταπρατών της ελληνικής οικονομίας.

Σε αυτούς, δηλαδή, που σε βλέπουν καθημερινά να τους χαϊδεύεις τα αυτιά και να τους αποκαλείς με περηφάνια μεσαία τάξη. Άσε λοιπόν τις αηδίες για το μεγάλο κεφάλαιο και τους ανύπαρκτους βιομηχάνους και βγες και πες ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό ποιοι λεηλάτησαν όλα αυτά τα χρόνια τα δημόσια ταμεία (πολιτικοί μιζαδόροι, βλαχοδημαρχαίοι, προμηθευτές του δημοσίου, μεσάζοντες οπλικών συστημάτων), ποιοι έπαιρναν παχυλά φακελάκια από τον Έλληνα ασθενή για να ανοικοδομούν την Εκάλη και τα Κυκλαδονήσια, ποιοι έχτιζαν βίλες και την ίδια στιγμή δήλωναν ετησίως ποσά κοντά στο αφορολόγητο, ποιοι ξεβίδωναν βρύσες  και δεν έδιναν ποτέ τους μια απόδειξη, έτσι για το ξεκάρφωμα, ποιοι έπαιρναν τις αγροτικές επιδοτήσεις και τις έτρωγαν στις πουτάνες και τα ξέκωλα του κάμπου, ποιοι τραγουδούσαν στις ελληνικές πίστες και δήλωναν ψιχία στις φορολογικές τους δηλώσεις και ποιοι σήμερα κρύβονται κουτοπόνηρα πίσω από τους απεγνωσμένους δανειολήπτες για να μην πληρώσουν δεκάρα τσακιστή.

Βγες και μίλα ξεκάθαρα για τους μικρούς και μεγάλους μαυραγορίτες της Μεταπολίτευσης. Βγες και πες με ποιους θα συνταχθείς και ποιους θα υπερφορολογήσεις για να χρηματοδοτήσεις την αναπτυξιακή ανασυγκρότηση της χώρας.

Συμφωνώ πως ανεξαρτήτως νομίσματος έχουμε ανάγκη από μια γενναία παραγωγική ανασυγκρότηση και μια σημαντική αλλαγή του αναπτυξιακού μας μοντέλου . Αλλά και σε αυτό ανακόλουθος είσαι. Στοιχίζεσαι πίσω από τους φαιδρούς της εγχώριας οικονομικής μας επιστήμης και ζητάς κευνσιανές πολιτικές.

Έλα μωρέ Αλέξη με τις αηδίες των ημιμαθών και των άσχετων. Ξέρεις πολύ καλά ότι ο Κέυνς δεν μίλησε ποτέ του για αναπτυσσόμενες χώρες και χώρες μπανανίες. Ο Κέυνς μίλησε για τις χώρες του Βορρά. Αυτές, δηλαδή, που έχουν ισχυρή παραγωγική βάση και οι οποίες μπορούν σε περιόδους ύφεσης της οικονομίας τους να αυξήσουν τα εισοδήματα των νοικοκυριών και τις δημόσιες επενδύσεις για να πετύχουν κινητοποίηση των υποαπασχολούμενων παραγωγικών συντελεστών, να τονώσουν την κατανάλωση εισαγόμενων αλλά κυρίως εγχώριων προϊόντων και να μειώσουν την ανεργία.

Ανάλογες πολιτικές στην Ελλάδα θα οδηγήσουν απλά σε μια παροδική κινητοποίηση της παρασιτικής μας οικονομίας, των μεταπρατών και των μεγαλοεισαγωγέων, σε μια εκ νέου δραματική επιδείνωση του ισοζυγίου πληρωμών μας και σε λίγα χρόνια που η τρόμπα του Δημοσίου θα σταματήσει να ρίχνει αέρα κοπανιστό στην αγορά θα επέλθει και πάλι καθίζηση και κρίση.

Από εσένα τουλάχιστον που δηλώνεις αριστερός περιμένω άλλες λογικές αντιμετώπισης της κρίσης. Περιμένω να μιλήσεις για τον θεσμικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Περιμένω να δώσεις περιεχόμενο στην αναπτυξιακή ανασυγκρότηση  και να σταματήσεις να χαϊδεύεις τα αυτιά των υπαλλήλων του τριτογενούς τομέα. Περιμένω να δεσμευτείς για την υπερφορολόγηση των οικονομικών και λοιπών ελίτ αλλά την ίδια στιγμή να παρουσιάσεις και το που ακριβώς θα πάνε αυτά τα λεφτά. Τι εννοείς με τον όρο δημόσιο πρόγραμμα επενδύσεων και ποιους κλάδους της οικονομίας θα στηρίξεις.  Περιμένω από εσένα να συνειδητοποιήσεις, επιτέλους, τον διαφορετικό ρόλο μιας Αριστεράς του Βορρά που πιέζει για ανακατανομή του πλούτου που παράγεται εκεί από μια Αριστερά μιας υπανάπτυκτης χώρας της οποίας το βασικό πρόβλημα είναι το γεγονός πως δεν παράγει πλούτο και δεν έχει ισχυρές παραγωγικές δομές.

Που η βαριά της βιομηχανία, ο τουρισμός, προσφέρει ισπανικά μέλια, αυγά Τουρκίας και βούτυρα βαλκανικής εσοδείας στα πρωινά των ξένων καθώς και γαλλικά κρασιά στα βραδινά τους δείπνα. Που η πράσινη ανάπτυξη γίνεται με φωτοβολταϊκά που εισάγονται από τις χώρες του Βορρά και που η ατμομηχανή της οικονομίας της, η οικοδομή, γίνεται με κουφώματα Γερμανίας, κουζίνες Ιταλίας και μονώσεις Ολλανδίας. Που οι εθνικοί της πρωταθλητές στο επίπεδο των επιχειρήσεων είναι οι τράπεζες, δυο τρείς μονοπωλιακές ΔΕΚΟ και κάτι παιχνιδάδικα γεμάτα κινέζικα μπιχλιμπίδια για να παίζουν τα παιδιά μας.

Συμφωνώ πως ο συνδικαλισμός είναι θεσμική κατάκτηση ενός ευνομούμενου κράτους. Αλλά, ποιος συνδικαλισμός ρε Αλέξη; Του Φωτόπουλου και του Μπαλασόπουλου; Το συνδικαλισμό τον νομιμοποιεί η παραγωγή και η δημιουργία. Να παράγεται πλούτος και μέσω της συνδικαλιστικής δραστηριότητας να επιτυγχάνεται η αναδιανομή. Αλλά, όχι ρε Αλέξη στην προμετωπίδα του συνδικαλισμού ο Μπαλασόπουλος. Όχι οι ευνοημένοι του συστήματος που τρούπωσαν στην μόνιμη δημοσιοϋπαλληλία, εξασφάλισαν προνόμια και εναλλακτικές πηγές πλουτισμού και ανήγαγαν την αργομισθία τους σε τίτλο τιμής.

Συμφωνώ Αλέξη μου πως το κράτος που θα παραλάβεις είναι ένα απέραντο κωλοχανείο για το οποίο ευθύνονται κατά βάση αυτοί που διαχειρίστηκαν τις τύχες μας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αλλά ρε Αλέξη ήμαρτον. Πες, επιτέλους, τι θα κάνεις και με ποιους. Δείξε μας την ηγετική σου ομάδα, τις ποιότητες των ανθρώπων που σε στηρίζουν και θα αναλάβουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τις αξίες που θα κινητοποιήσεις. Άλλη καμένη γη δεν αντέχουμε να ακούσουμε ως δικαιολογία μιας ακόμα διάψευσης υψηλών προσδοκιών. Η γενιά μας κινδυνεύει να χαθεί. Και με όμορφα λόγια το μόνο που θα καταφέρεις είναι να μας κάψεις όμορφα!

aixmi.gr

Αυτή η χώρα μου δίνει συνεχώς την αίσθηση πως τα περιμένει όλα από τον αυτόματο πιλότο του «έλα μωρέ δεν βαριέσαι, έχει ο Θεός» ή το άλλο το αμίμητο και χιλιοπαιγμένο «θα τα καταφέρουμε πάλι την τελευταία στιγμή, γιατί ο Θεός είναι Έλληνας» και όλα αυτά τα φαιδρά και συναφή του «εική και ως έτυχεν» με τα οποία γαλουχηθήκαμε ως κοινωνία και τα οποία σούμπιτο μας οδηγούνε απ΄ το μνημονιακό ανέραστο στο ανάδελφο του έθνους. Αυτό το τελευταίο, μάλιστα, ενίοτε λειτουργεί και σαν τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Λέγε λέγε θα φτάσει κάποτε η στιγμή που θα μας σιχαθούνε στ΄ αλήθεια οι βάρβαροι και θα μας σουτάρουνε από τους κόλπους της Ευρώπης.

Εντάξει, θα μου πεις. Δεν έγινε και τίποτα. Φτώχεια καταραμένη υπάρχει και εκεί. Ο καπιταλισμός διαλύει τα πάντα. Οι πόλεις τους είναι το ίδιο αποκρουστικές με τις δικές μας. Οι άνθρωποι απολύονται, οι Ευρωπαίες γριές πεθαίνουνε στους δρόμους και τα παιδάκια του Ισπανού και του Ολλανδού λιποθυμάνε στα σχολεία. Άσε που σαν την Χαλκιδική δεν έχει, οπότε σιγά μην καταδεχτούμε εμείς οι πολιτισμένοι της άριας ελληνικής φυλής, οι κατά βάθος κομμουνιστές με τις ρηχές δεξιές μας τσέπες, να παραμείνουμε σε αυτήν την δράκα των τοκογλύφων καπιταλιστών.

Η αντίδραση αυτή δεν είναι «εξωτική», ούτε αναπάντεχη! Φυσιολογική αντίδραση είναι ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει τις σχέσεις του με τους άλλους με την λογική του one night stand και του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».

Όταν συνειδητοποιείς πως η Ευρώπη στην οποία κλήθηκες κάποτε να συμμετάσχεις δεν είναι μονάχα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης, ταξιδάκια στην Ευρώπη, φρου φρου και γαλλικά αρώματα και φρέντο καπουτσίνο στις πλατείες και ότι, αν θέλεις πραγματικά να γίνεις μέλος της και να μπεις στον περιβόητο σκληρό πυρήνα, θα πρέπει να θυσιάσεις τις κακομαθημένες σου συνήθειες, να αναδιαρθρώσεις το πελατειακό σου κράτος, να εκσυγχρονίσεις τους θεσμούς και τις διαδικασίες άσκησης της εξουσίας και να αρχίσεις να συμμετέχεις ουσιαστικά και ενεργά στην παραγωγική διαδικασία και τον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, τότε η πρώτη αναμενόμενη αντίδραση είναι να απαξιώσεις το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, να κλειστείς και πάλι στο καβούκι σου και να περιμένεις από τους Χαλδαίους μάγους του λαϊκισμού να σου επιστρέψουνε την χαμένη σου τιμή ( όχι αυτήν της αξιοπρέπειας και της καλής σου φήμης αλλά την άλλη, του ipad, και του iphone).

Μόνο που αυτό το αναμενόμενο και φυσιολογικό σέρνεται τέσσερα χρόνια τώρα στις ζωές μας και πέραν των καταθλιπτικών δεικτών, των οριζόντιων περικοπών και του «αγρόν ηγόρασε» των πολιτικών και οικονομικών μας ελίτ, ουδέν εις το τετράγωνο. Άλλο με τρομάζει, όμως.

Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και εμείς θα μείνουμε με τον Πελεγρίνη αμανάτι να παρακολουθούμε την κατάντια των ελληνικών μας Ιδρυμάτων και τη μετατροπή των Πολυτεχνείων μας σε πομπούς αναμετάδοσης της ΕΡΤ. Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλάει η Μπήλιω Τσουκαλά και σε λίγο ξεκινάει το «Έχει γούστο»  να ξεφτιλίζεις την πανεπιστημιακή μόρφωση για δυο δράμια ΑΝΕΛΟΣΥΡΙΖΑ παραπάνω στο βιογραφικό σου.

Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και δεν έχουμε συναποφασίσει ακόμα πως συμμετοχή στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας σημαίνει οι Γερμανοί να μας πουλάνε αυτοκίνητα και ηλεκτρικές κουζίνες και εμείς γιατρούς, μηχανικούς και ό,τι άλλο προαιρούνται τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Και,  αντί να ζητωκραυγάζουμε για το γεγονός πως παράγουμε και εμείς κάτι αξιόλογο που το ζητάνε οι ξένοι, σεργιανάμε τον θρήνο μας στα τηλεδικεία για τα καλύτερα μυαλά που φεύγουνε και για την μετανάστευση που τρώει τα παιδιά μας.

Η Ευρωζώνη ως χώρος ελεύθερης διακίνησης προσώπων, αγαθών και υπηρεσιών, που ζητάμε μάλιστα μετ΄ επιτάσεως να εξελιχθεί και σε ενιαίο πολιτικό οικοδόμημα, αντιμετωπίζεται από την ελληνική κοινωνία με όρους δεκαετίας του ‘50 . Και μετά μου λες πως μπήκαμε στην Ευρώπη για να συμμετάσχουμε ενεργά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και όχι για να τσεπώσουμε κανα φράγκο παραπάνω και να βολέψουμε τον διπλάσιο αριθμό γιατρών που διαθέτουμε αναλογικά με τον πληθυσμό, σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και ακόμα οι Αθηναίες συνωστίζονται έξω από τα παριζιάνικα τα brand για ένα φουλάρι, μια καλτσοδέτα, μια κιλότα επώνυμη, μήπως και διατηρήσουνε το ευρωπαϊκό τους στατους. Οι άντρες τους δεν παράγουν απολύτως τίποτα – από αυτά που φτιάχνεις τουλάχιστον και τα πουλάς στους ξένους – και αυτές το χαβά τους. Να μου «πηδάνε» το εμπορικό ισοζύγιο για να τα κονομάει η παριζιάνα. Δεν θα χαρακτηρίσω τις αιθέριες υπάρξεις για να μην χαρακτηριστώ: σεξιστής και μισογύνης. Πάμε, λοιπόν, στους μισερούς συζύγους.

Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και ακόμα δεν καταλάβανε τα αρσενικά μυαλά τους πως αυτό που προσδιορίζει μακροπρόθεσμα τον πλούτο μιας χώρας είναι το ισοζύγιο πληρωμών της. Τι πουλάς και τι αγοράζεις. Ελλειμματικό ισοζύγιο που διατηρείται για πολύ καιρό, ιδίως σε χώρα μικρή και πλήρως εξαρτημένη από το ευρωπαϊκό παραγωγικό σύστημα, ισοδυναμεί με συνεχή διαρροή εισοδημάτων και τραπεζικών καταθέσεων στο εξωτερικό. Αν, λοιπόν, καημένε μου βρεθεί κανας κουζουλός κύριος Μάρσαλ και αποφασίσει να ρίξει χρήμα στην οικονομία μας – πριν τον μαζέψουν και τον χώσουν σε κανα ψυχιατρείο- και το χρήμα αυτό το διαχειριστεί η ψυχοπονιάρα Αριστερά δίνοντας αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και διορίζοντας αβέρτα στο Δημόσιο, το χρήμα αυτό θα κινήσει για λίγο καιρό ακόμα την παρασιτική σου οικονομία των εισαγόμενων υπηρεσιών και αγαθών και στο εν τέλει θα επιστρέψει αργά και βασανιστικά στις τσέπες των δανειστών σου.

Ο Μάρσαλ θα σου δώσει δανεικά και θα τα κονομήσει από δυο μεριές. Αφενός από τα επιτόκια των δανείων σου και αφετέρου από τα προϊόντα της παριζιάνας μοδίστρας που θα σου πουλήσει . Αν, λοιπόν, δεν έχεις ακόμα καταλάβει πως το να πέσει χρήμα στη συγκεκριμένη οικονομία αποτελεί την επιτομή της ηλιθιότητας και του λαϊκισμού και πως αυτό που προέχει είναι να αλλάξουν πάραυτα τα καταναλωτικά μας πρότυπα και να αρχίσει η οικονομία της χώρας να παράγει ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες, τις οποίες θα πουλάμε στους ξένους, τότε συγγνώμη αλλά εδώ τίθεται θέμα στοιχειώδους ικανότητας σκέψης και λογικής.

Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο μωρέ και παντού τα ίδια και τα ίδια. Και εσύ μου λες θα αλλάξει αυτή η χώρα και θα μεγαλουργήσει πάλι. Ραντεβού στα γουναράδικα, θα σου απαντήσω εγώ. Και πού είσαι; Αυτά της Ερμού εννοώ με τις ιταλικές και γαλλικές βιζόν. Μην πάει ο νου σου στο πονηρό!

aixmi.gr

Πάμε πάλι από την αρχή, μήπως και το εμπεδώσουμε. Έτσι και αλλιώς το έχουμε πάρει πια απόφαση πως βρισκόμαστε καθηλωμένοι στο ενδιάμεσο της εποχής μας..