σαν να ρουφούν όλο το μεδούλι.

Θα χαιρόμουν πολύ εάν ο γηρασμένος πια, Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (αφού γεννήθηκε το 1948) αφιέρωνε τούτη τη χρονιά στον "προορισμό της ζωής" γιατί δε μπορεί, τόσα χρόνια να μην έχει καταλάβει αυτό που διερωτάται ο άνθρωπος, από καταβολής κόσμου....Ποιός είναι ο προορισμός της ζωής; Πώς επιτυγχάνεται η ισορροπία συναισθήματος και λογικής; Πώς κερδίζω την υγεία μου;

Φόβος - θυμός - μίσος, αρνητικά συναισθήματα, που όμως όταν είναι κυρίαρχα και μας ζαλίζουν τη σκέψη, παράγουν ασθένεια...

Και τι το έχουμε το μυαλουδάκι μας λοιπόν; Εάν είναι κοιμισμένο, θα πρέπει να το ξυπνάμε που και που, για να σκεφτόμαστε, για να βρίσκουμε τους λόγους που χάνουμε τη δύναμή μας... όχι σώνει και καλά να εκδικηθούμε τον προπάππου μας με τους ηθικούς κανόνες που έβαλε στη γενιά μας, τους γονείς μας που μας γέννησαν, τον διευθυντή που μας απέλυσε, την κακιά μου τη μοίρα που δεν έγινα πλούσιος, τη φίλη που με πρόδωσε. Γιατί πολύ απλά την ενέργειά μας κάθε φορά την εξαντλεί ο παλιοεαυτός μας...

Εάν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ) δε μπορεί να δώσει τις συνταγές για τη θωράκιση της ατομικής και δημόσιας υγείας (όπως οφείλει) καλά θα κάνουμε να πάρουμε προσωπικά το θέμα της ασθένειας...... Τουλάχιστον το θέμα της πρόληψης...

Μέχρι σήμερα πάντως αντί για την πρόληψη των ασθενειών μέσω χημικών κοκτέιλ - φαρμάκων συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αφήστε που o Π.Ο.Υ έχει ζητήσει και εκ των υστέρων συγνώμη για δωρεάν δοκιμές και απαγορευμένους εμβολιασμούς σε φτωχούς και ευάλωτους πληθυσμούς στον αναπτυσσόμενο κόσμο, που αντιμετωπίζονται για χάρη της έρευνας ως πειραματόζωα.

Βλέπω όμως και εμάς, τους έξυπνους Ευρωπαίους πόσο αμυνόμαστε απέναντι στις ασθένειες. Σαν καραμέλες κατεβάζουμε τα αντιβιοτικά βοηθώντας έτσι την ανάπτυξη και αντοχή των παθογόνων μικροοργανισμών. Πρώτη χώρα στην κατανάλωση αντιβιοτικών, είμαστε στην Ευρώπη και τα αγοράζουμε με την άνεση μας, χωρίς ιατρική συνταγή.

Τρεις στους δέκα έχουν αντιβιοτικά στο σπίτι τους, για ώρα ανάγκης.
Για συνάχι, βήχα, πονόλαιμο, πυρετό κατεβάζουμε τις πικρές καραμελίτσες και μετά λέμε φταίει ο άλλος...

Ποτέ ο κακός μας εαυτός!!