της Δήμητρας Σωτηριάδου
Σε περιόδους παρακμής,επικρατεί παραφροσύνη.Ο αέρας μυρίζει κάτι από κοκτέιλ φόβου,πανικού, ανασφάλειας.Όποιος δεν έχει μάθει
να συγκεντρώνει το μυαλό του, να αντιστέκεται και να ξεπερνά μια κρίση, πανικοβάλλεται, παρασύρεται από την έντονη δυσοσμία,ζαλίζεται από την αποπνικτική ατμόσφαιρα, στο τέλος παραδίνεται και γίνεται μέρος του όχλου που οδηγεί στην πτώση ενός πολιτισμού,μιας κοινωνίας.
Στα χρόνια της παρακμής ο πιο δύσκολος πόλεμος είναι ο προσωπικός όχι του όχλου.
Το πιο δύσκολο είναι να κρατήσεις τις ιδέες σου ζωντανές, να μην παρασυρθείς και χάσεις τις σκέψεις σου και γίνεις κρίκος του σάπιου συστήματος που επηρεάζει το μπουλούκι και το οδηγεί σε παραλογισμό.
Στα χρόνια της παρακμής δεν υπάρχει πολιτική, δεν υπάρχει οικονομία, δεν υπάρχει κράτος. Κανένας σοβαρός νους δεν περιμένει να αποδοθούν οι ευθύνες σε όσους κατέκλεψαν και παρέδωσαν τη χώρα σε χέρια αποικιοκρατών.
Για να βγεις ζωντανός από την πτώση, χρειάζεται μέθοδο στον αγώνα που δίνεις. Αφοσίωση στο στόχο.Είναι σαν να ζωντανεύεις έναν ετοιμοθάνατο. Τι κάνεις για να τον σώσεις. Τον φροντίζεις με υπομονή, τον δυναμώνεις, τον εμψυχώνεις. Κρατάς τα καλά,κρατάς τα όμορφα της ζωής και δεν παραδίνεσαι.
Οδηγοί στην παρακμή είναι οι έχοντες χρήμα και εξουσία,και για να μη χάσουν ότι άρπαξαν δημιουργούν καταστάσεις παραλογισμού. Επιζητούν κάθε μέρα πελάτες για να οργανώσουν τα μπουλούκια,έτοιμα να προσκυνήσουν τον αγά τους και να κατασπαράξουν γι αυτόν ότι βρεθεί μπροστά τους.
Όποιος ξέρει να διαχειριστεί μια κρίση,δεν τον πιάνει η μπόχα, αναπνέει έστω και δύσκολα αέρα ελευθερίας.