ουλάχιστον 4.800 άνθρωποι νοσηλεύονται σήμερα σε όλη τη χώρα από κορονοϊό. Στην πρώτη γραμμή άμυνας ,εναντία στην πανδημία,  μαχητές είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές ενός αδύναμου και υπό πίεση Εθνικού συστήματος Υγείας. Δίπλα τους μία μεγάλη  μερίδα ασθενών καθημερινά αποχωρεί και χάνονται( 80-116/ημέρα).Μέχρι τώρα 19.000 συνάνθρωποι μας έφυγαν από το μάταιο τούτο κόσμο. Αποδυναμωμένοι από τις προϋπάρχουσες ασθένειες. Απογοητευμένοι από την μη τήρησης σειράς στην λίστα αναμονής για τα κρεβάτια των ΜΕΘ. Δηλητηριασμένοι από τις ψυχρές λογικές της ΄΄ εξοικονόμησης΄΄ πόρων στην Υγεία .  Αποθαρρυνόμενοι από τα πενιχρά  θεραπευτικά μέσα  που διαθέτει το Υπουργείο Υγείας και το διοικητικό κράτος. Μία εφιαλτική θνητότητα  που βυθίζει, την Ελλάδα, στην αφάνεια ως λαός και ως έθνος.

     Είμαστε ίσοι απέναντι στο δικαίωμα για ζωή, είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο δικαίωμα για αξιοπρεπή περίθαλψη; Όχι! Τρανταχτά παραδείγματα δικαιούχων προνομίων και αδικιών. Οι συγγενείς των ασθενών τρομάζουν και  τρέχουν. Προσπαθούν να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και ένα ακμαίο ηθικό. Αναζητούν ευθύνες για την μη τήρηση υποσχέσεων. Δεν πρέπει να έχεις πτυχίο ιατρικής για να καταλάβεις τους αυξημένους κινδύνους εκτός ΜΕΘ. Αναζητούν τους διαχειριστές των  έκτακτων αναγκών και τους καταλληλότερους  ιατρούς για το πρόβλημα τους. Βασανίζονται από πολλά ερωτηματικά. Η λίστα αναμονής των ασθενών ,σε βαριά κατάσταση, από ποιους τηρείται; Η Επιτροπή , που την διαμορφώνει,  πατάει  σε ιατρικά, ταξικά η πολιτικά κριτήρια; Χρειάζεσαι μέσον για να σώσεις τον άνθρωπό σου;

      Οι ήρωες των ημερών είναι  οι ακούραστοι ,λειτουργοί της Υγείας που κουβαλάνε διπλό σταυρό. Στην Via Dolorosa των Ιεροσολύμων. Στον δρόμο της θλίψης  που βάδισε ο Ιησούς με ένα σταυρό στον ώμο από το μέγαρο του Πιλάτου ως τον Γολγοθά. Πριν την θυσία του. Στο δικό μας Εθνικό Σύστημα Υγείας. Το μεγάλο σταυρό είναι το ψυχολογικό βάρος της καθημερινότητας. Της έμπρακτης απόδειξης της αναποτελεσματικότητας των ιατρικών μέσω που χρησιμοποιούν ενάντια στα χιλιάδες κρούσματα. Για να μας σώσουν. Το δεύτερο, πιο μικρό, των ενοχών. Πως να καλύψουν τις τραγικές ελλείψεις, που δεν είναι υπεύθυνοι αυτοί, και να διατηρήσουν ένα χαμόγελο ενθαρρυντικό όταν αντικρίζουν τους ασθενείς . Εξαντλημένοι από τις πολύωρες βάρδιες, έλλειψη των ρεπό και τις καθυστερήσεις στις πληρωμές των εφημεριών τους. Θέλουν και δικαιούνται μία ενθάρρυνση αλλά αντιμετωπίζουν επιθέσεις και αμφισβητήσεις για τον ιερό τους έργο. Τι άλλαξε και ποια είναι η πραγματική μερίδα των ευθυνών που τους αναλογεί; Που πήγαν η αναγνώριση του έργου, τα χειροκροτήματα και οι δημόσιες ευχαριστίες;