το 1990 για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους αλλά και να επισημάνει τα προβλήματα ,που αντιμετωπίζουν. Δεν υπάρχει λόγος για μεγάλες γιορτές,άσχετα αν δεν το κρατάμε μυστικό, που ενταχτήκαμε σε αυτή την ηλικιακή κατηγορία. Το ξέρουμε εμείς και οι στενοί μας φίλοι και συγγενείς. Και αυτό μας φτάνει.
Πως ξεχωρίζουμε, εμείς, μέσα στο πλήθος; Εμφανισιακά και ηχητικά. Βογκάμε, αγωνιούμε, ιδρώνουμε, φλυαρούμε και σχολιάζουμε. Τα πάντα. Εξοπλιζόμαστε με μεγάλη υπομονή και δεν τρέχουμε, αλλά περπατάμε σιγά και με μεγάλη προσοχή. Μην πέσουμε! Ο κίνδυνος καραδοκεί ,εντός και εκτός σπιτιού μας, και το ατύχημα μπορεί να συμβεί ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ο κανόνας με το πέσιμο και το χέσιμο ισχύει! Σε μία στιγμή πολλά μπορούν να αλλάξουνε. Προς το κακό συνήθως και σπάνια προς το καλό μας. Μέχρι τώρα ήμασταν τυχεροί αλλά πολλοί γνωστοί μας την πάθανε. Την ζημιά. Μία στιγμή απροσεξίας και εφηβικής αφέλειας μεταφράστηκε σε χειρουργείο και προσωρινή αναπηρία. Ζούμε ζόρικες καταστάσεις. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Να μας λείπει το βύσσινο!
Ένα στοιχείο που μας ξεχωρίζει από τους απλούς θνητούς είναι η μερική ,παροδική και γεμάτη χιούμορ, απώλεια μνήμης. Ξεχνάμε που βάζουμε τα κλειδιά μας, τα ρούχα η τα φάρμακα μας. Ανάβουμε το καμινέτο με το νερό για καφέ και το ξεχνάμε μέχρι να το ανακαλύψει κάποιος άλλος. Αρκετά συχνά οι πατάτες που ξεκινάμε για το βράσιμο φτάνουν ψητές επειδή χάσαμε την όσφρηση μας μετά την τελευταίο γρίπη .Θυμόμαστε συχνά αστείες καταστάσεις της νιότης μας αλλά ξεχνάμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς άσχετα αν έχουμε κρατήσει τα λεφτά για το ταμείο..
Ένα άλλο στοιχείο, που μας χαρακτηρίζει, είναι ότι έχουμε μία συγκεκριμένη καθημερινότητα που σπάνια αλλάζει. Η ημέρα μας χαρακτηρίζεται από μία μονότονη εναλλαγή επιφανειακών και ασήμαντον υποχρεώσεων. Πρέπει να κάνουμε κάποια πράγματα .Για να ζήσουμε πολλά χρόνια. Παρακολουθούμε τα γεγονότα αλλά πλέον δεν συμμετέχουμε σε πάρα πολλά συλλογικά προτάγματα. Τέρμα οι πολύωρες και εξαντλητικές δημόσιες διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Ενημερωνόμαστε πολύ αλλά δεν ενώνουμε την φωνή μας .Με το πλήθος. Έχουμε αντίληψη για τις αδικίες ,και το παράνομο αλλά δεν πάμε παρακάτω. Μία δειλία που κάποτε ήταν απαράδεκτη και κατακριτέα την έχουμε στο τσεπάκι μας σαν μπαλαντέρ. Κρυβόμαστε στο καβούκι μας και διατηρούμε απόσταση ασφαλείας. Από τις φασαρίες.
Σήμερα θα γιορτάσουμε την ημέρα μας με τους φίλους μας γύρω από ένα τραπέζι. Σε ταβέρνα ή στο σπίτι μας θα αναπολήσουμε τα παλιά γλέντια. Θα ευχηθούμε αύριο πάλι, να είναι όλοι τους καλά. Του χρόνου να ξαναβρεθούμε ,με την ίδια παρέα. Θα ευχηθούμε ολόψυχα, να ήμαστε όλοι παρόντες. Στο γλέντι!.
