να πετάξουμε στο φεγγάρι, είτε μας ζητάνε να βγούμε στους δρόμους για να διαμρτυρηθούμε για μία αδικία που έγινε σε εμάς και τους συνανθρώπους μας. Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προτάσεις με ή χωρίς πρακτική προέκταση, και όμως δεν προλαβαίνει να ειπωθεί το αίτημα και εμείς έχουμε,έτοιμη, στο στόμα μας,την απάντιση. Ενίοτε πλαισιώνουμε την άρνηση μας με δικαιολογίες και ΄΄σάλτσες΄΄ του στυλ, γέρασα πιά,κουράστηκα και βαρέθηκα. Όταν πρόκειται για συμμετοχή σε μαζικές κινητοποιήσεις έυκολα βγαζουμε από την τσέπη μας και το ΄΄Δεν πάει πουθενά αυτός ο δρόμος΄΄ και φυσικά τι πιο συνηθισμένο: ΄΄μας έχουνε ήδη νικήσει τι νόημα έχουν όλα αυτά;΄΄
Δεν μπορούμε τελεία και παύλα; Πάει και τελείωσε; Η δεν μπορούμε επειδή δεν το θέλουμε, δεν έχουμε προετοιμαστεί ψυχολογικά και σωματικά να αλλάξουμε κάτι στην ζωή μας ή του τόπου μας; Τι μας εμποδίζει; Οι ανασφάλειες μας; Η δημόσια εμφάνιση μας στους δρόμους όπου ήμαστε έκθετοι στον χλευασμό και τις ειρωνίες; Ο φόβος της κρατικής καταστολής; Των δακρυγόνων και του ξύλου που πέφτει μόνο στις πορείες και τις διαμαρτυρίες;.Η νόσος του καναπέ μπροστά στην τηλεόραση; Αρεσκόμαστε στην αδράνεια και στην αμφισβήτηση των πάντων αλλά το κάνουμε ενώ το σώμα μας χαλαρώνει μπροστά σε μία κούπα καφέ η μπροστά στο χαζοκούτι. Αν θα κάναμε και δεύτερη σκέψη για το συγκεκριμένο εγχείρημα θα διαπιστώναμε ότι δεν είναι τόσο ανέφικτο και τόσο χάλια.
Θα βλέπαμε ότι ,με λίγη προσπάθεια,και ίσως και λίγη βοήθεια από τους φίλους και γνωστούς μας κάτι μπορεί να γίνει. Θα καταλαβαίναμε ότι δεν γίνεται αλλιώς και αν ο σκλάβος δεν σηκώνει την γροθιά του θα καθηλωθεί στα δεσμά του και θα αντικρίζει μόνο τα σκουριασμένα,από τον καιρό,κάγκελα της φυλακής του. Κανένας δεν θα σε βγάλει από εκεί αν δεν θελήσεις να την εγκαταλείψεις και αν δεν βάζεις το χεράκι σου για να σπάσεις τα δεσμά σου.
Ο Κ.Καβάφης το 1913 στο ποίημα του ΄΄Όσο μπορείς΄΄ σου δηλώνει ότι αν δεν μπορείς να κάνεις την ζωή σου όπως θέλεις τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις! Δεν μπορώ να κάνω κάτι σημαίνει τις περισσότερες φορές ότι δεν θέλω να κάνω!Δεν είσαι τόσο αδύναμος όσο δείχνεις. Τα όρια του τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε,στην ζωή μας,τα θέτουν οι συνθήκες διαβίωσης μας αλλά κυρίως τα θέτουμε εμείς. Η άδικη κοινωνία, στην οποία κατέχουμε μία θέση, Μας περιορίζει και μας καταπιέζει αλλά στο χέρι μας είναι να αντιδράσουμε και να μην γίνουμε κότες στο κοτέτσι των συμφερόντων..Ανάλογα με την ηλικία μας και τις προηγούμενες εμπειρίες μας αξιολογούμε την κατάσταση και πράττουμε.
Προχωράμε κάνοντας τις επιλογές μας. Σε περίπτωση συμμετοχής σε μαζικές κινητοποιήσεις τι έχουμε να χάσουμε; Το ανύπαρκτο μεροκάματο; Την θέση,στην δουλειά μας, που έτσι και αλλιώς τελευταία κανένας μας δεν την έχει εξασφαλισμένη; Θα χάσουμε τον σεβασμό των γύρω μας; Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα από όσο ήδη είναι; Μόνο ενωμένοι μπορούμε να ξεφύγουμε από το δεν μπορώ στο και θέλω και μπορώ και θα το κάνω!
