μ'εκανε να νοιώσω δυσάρεστα. Πριν από λίγο καιρό ορισμένοι φίλοι και αγαπημένα μου πρόσωπα αγόρασαν είδη πρώτης ανάγκης για την ατομική υγιεινή και τα μετέφεραν στα κρατητήρια του ΑΤ Σερβίων. Κάποιοι από αυτούς τους κρατούμενους πιάστηκαν εν ώρα εργασίας, και κάποιοι άλλοι συνελήφθησαν στο ΚΤΕΛ της περιοχής, τους συνέλαβαν με το που κατέβηκαν από το λεωφορείο ενώ έρχονταν να πιάσουν δουλειά σε κτηνοτρόφο της περιοχής.

Τα κρατητήρια Σερβίων είναι εντελώς ακατάλληλος χώρος να φιλοξενήσει πάνω από μια μέρα οποιονδήποτε κρατούμενο. Είναι τρία μικρά κελιά χωρίς αερισμό και χωρίς κάποιο παράθυρο. Οι κρατούμενοι μετανάστες παραμένουν στα κελιά τους επί μήνες και μόνο με το φως της λάμπας χωρίς καν να προαυλίζονται. Η επίσημη θέση των αστυνομικών είναι ότι δεν υπάρχει επάρκεια προσωπικού γι'αυτό δεν προαυλίζουν τους κρατούμενους. Έτσι  παραμένουν κλεισμένοι στην σκληρότερη απομόνωση που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος.

Σκέφτομαι συνέχεια αυτό το νεαρό παλληκαράκι που έριξε πέτρα στην χώρα του, άφησε πίσω του την μάνα, φίλους και συγγενείς. Τον κέρδισε το όνειρο της άλλης ζωής, η ελπίδα του νέου κόσμου, με άλλη τύχη, σε άλλο κόσμο, με άλλες ευκαιρίες. Σκέφτομαι ότι πλήρωσε λαθρέμπορους, ότι μπορεί να κινδύνευσε να πνιγεί στο θαλάσσιο πέρασμα του Αιγαίου η να τιναχτεί στον αέρα από τις νάρκες του Εβρου. Κι όμως έζησε. Τον συντήρησε ζωντανό η τύχη, η ελπίδα και το όνειρο της άλλης ζωής, της άλλης δημιουργίας, σε άλλη πατρίδα.

Γιατί πατρίδα είναι όλος ο κόσμος, γιατί πατρίδα μπορεί να γίνει αυτή που σε θρέφει, γιατί πατρίδα μπορεί είναι και άλλοι, οι φίλοι οι καινούργιοι, που σε εμπιστεύονται, πατρίδα μπορεί να είναι τα νέα αγαπημένα πρόσωπα που σε αγκαλιάζουν σε άλλη γλώσσα απο την δική σου, πατρίδα  μπορεί να είναι ο έρωτας σε άλλους κόσμους άγνωστους και η διάθεση για δημιουργία μιας νέας ζωής που περιμένει η έρχεται. Δεν ξέρω αυτά ίσως και άλλα πολλά να σκεφτόταν ο νεαρός -που ακόμη δεν έχει γίνει γνωστό το όνομά του - για την νέα του ζωή. Κι όμως αυτή η βάρκα των ονείρων και των προσδοκιών, χάθηκε άδοξα και άδικα στη βρώμικη τουαλέτα των κρατητηρίων του αστυνομικού τμήματος.

Δεν είναι το πρώτο συμβάν. Πριν από λίγες ημέρες ένας άλλος νεαρός από το Πακιστάν κρεμάστηκε και αυτός στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος Γρεβενών. Τα γεγονότα δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα ανεξάρτητα εάν ο ο υπουργός της Αστυνομίας και της Τάξης αδιαφορεί. Δεν τον ενδιαφέρει η συκοφάντηση της χώρας, ότι τα κρατητήρια σε πολλά τμήματα είναι κολαστήρια για τους μετανάστες και ότι ορισμένοι από τους αστυνομικούς έχουν προβεί ακόμη και σε βασανισμούς κρατουμένων - ασχολήθηκε ο Γκάρντιαν ουκ ολίγες φορές με το θέμα - αλλά τον ενδιαφέρει μόνο να στέλνει το μήνυμα προς την Ανατολή, ''δείτε τι μπορεί να σας περιμένει στην Ελλάδα''. Τι ντροπή!

Οι δύο νεαροί στα Σέρβια και στα Γρεβενά κρεμάστηκαν με αυτοσχέδιους βρόγχους. Φαντάζομαι ότι την ίδια στιγμή στα διπλανά γραφεία του αστυνομικού τμήματος τα τηλέφωνα θα κτυπούσαν, κάποιοι θα μιλούσαν αστειευόμενοι με τους φίλους τους άλλοι με τα παιδιά τους, άλλοι με την γυναίκα τους που απολύεται απο την δουλειά της και κάποιοι  άλλοι ίσως θα ανακοίνωναν με χαρά τα σχέδια διακοπών τους.

Ναι,... ξέρω. Στην Ελλάδα έχουμε ανθρωπιστική κρίση, έχουμε τον πόλεμο της τρόϊκας, όπως αρέσκονται να λένε ορισμένα απο τα κόμματα του κοινοβουλίου.  Ποιος να νοιαστεί;