να μπορούν να περιοδεύουν στα σχολεία της περιοχής. Παρόλο το κλίμα ευφορίας που δημιουργούσε η προσμονή της παράστασης, μια χαρμολύπη ήταν διάχυτη στον αέρα.
Κάποια παιδιά με βουρκωμένα ματιά πήγαιναν ανήσυχα από την μια μεριά του σχολείου στην άλλη. Ρώτησα την εκπαιδευτικό που βρισκόταν δίπλα μου εάν συμβαίνει κάτι. «Ξέρετε είναι μια πολύ δύσκολή μέρα για μας σήμερα. Τα παιδιά της έκτης τάξης θα πρέπει να αποχωριστούν, να αποχαιρετήσουν την φίλη τους και συμμαθήτρια τους που σε λίγη ώρα φεύγει με τους γονείς της γιαt ην Γερμανία» μου απήντησε χαμηλόφωνα. Από τις βλέμματα τις αγκαλιές και τις κινήσεις των παιδιών, καταλαβαίνεις πoιά μαθήτρια είναι το κεντρικό πρόσωπο, είναι η πρωταγωνίστρια σε αυτή την μικρή η μεγάλη τραγωδία, στο άλλο θεατρικό έργο που εξελίσσεται παράλληλα με την θεατρική σκηνή που έχει στηθεί στο σχολείο και όπου οι θεατές μαζί με τους ηθοποιούς ψάχνουν το πνεύμα των Χριστουγέννων. Μια παράσταση μέσα στην άλλη παράσταση λοιπόν, ένα απόσπασμα μικρό του θρυλικού ΘΙΑΣΟΥ, κι όλα αυτά, σ'ένα κανονικό σχολείο της περιφέρειας.
Ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό μου αναγνωρίζοντας το πρόσωπο της μικρής, ξέρω τους γονείς της, βρεθήκαμε σε πολλές κοινές συναντήσεις με τα παιδιά μας, κουβεντιάσαμε αρκετές φορές για το πώς θα ήταν καλύτερο το σχολείο και η καθημερινότητα, συναντιόμαστε συχνά πυκνά στις αθλητικές εγκαταστάσεις του ΔΑΚ στις δραστηριότητες των παιδιών μας.
Καθ'όλη την διάρκεια της παράστασης άκουγες πνιχτά αναφιλητά από την γαλαρία της αίθουσας όπου καθόταν οι μαθητές της έκτης. Το βλέμμα μου στράφηκε πολλές φορές προς τα πίσω, στα βουρκωμένα μάτια αγοριών και κοριτσιών που έψαχναν μέσα από την δική τους δύσκολή στιγμή, να βρουν το νόημα που θα σηματοδοτήσει το πνεύμα στα φετινά τους Χριστούγεννα.
''Ξέρετε - συνέχισε η εκπαιδευτικός - τέτοιες δύσκολες στιγμές με τα παιδιά έχουμε ζήσει αρκετές φορές φορές από το 2011 μέχρι σήμερα στο σχολείο μας. Περίπου οκτώ παιδιά αναγκάστηκαν να σταματήσουν το σχολείο κατά την διάρκεια του εκπαιδευτικού έτους και να ακολουθήσουν τους γονείς τους στην Γερμανία προκειμένου οι άνθρωποι να βρουν εργασία και εισόδημα''. ''Μετά τι γίνεται;'' ρώτησα, ''πως είναι για τα παιδιά που μένουν εδώ τι λένε; ''Α, τα παιδιά έχουν περιθώρια αντοχών. Η ζωή είναι μπροστά τους, καταφέρνουν και αφομοιώνουν το γεγονός και κάποια ξεχνούν γρήγορα''.
Γύρισα το βλέμμα μου προς την άλλη πλευρά και είδα τα παιδιά όλα μαζί πιασμένα από τους χέρια και τους ώμους με βουρκωμένα μάτια, να δίνουν τις δικές τους τελευταίες υποσχέσεις για τα ραντεβού του μέλλοντος. Μαζί και η δασκάλα τους, με την δική της αγκαλιά να προσφέρει από την ψυχή της απλόχερα τον παρηγορητικό λόγο στους μαθητές της.
Δίπλα, τα υπόλοιπα παιδιά δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και συνεχίζουν το παιχνίδι τους. Κάποια μεγαλύτερα όμως με αμηχανία στο βλέμμα παρακολουθούν την σκηνή.
Επιστροφή.
Στο δελτίο ειδήσεων, βλέπω ανυποψίαστες νεαρές να στριμώχνονται με τον κόσμο για να βγάλουν selfie με τον είδωλο τους, τον Γ. Α. Παπανδρέου που επισκέφθηκε χθές την Κοζάνη. Όπως φαίνεται στην εικόνα, ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός δείχνει να το απολαμβάνει. Βλέπω γνωστούς Πασοκους της περιοχής, που εκτός από τους εαυτούς τους - με τους μέχρι πρόσφατα παχυλούς μισθούς στην ΔΕΗ -κατάφεραν να βολέψουν και τα παιδιά τους, να χειροφιλιούνται, να αγκαλιάζονται με τον ΓΑΠ και να ανταλάσουν φιλοφρονήσεις!.
Οι εικόνες προκαλούν, αλλά είναι εικόνες από την σημερινή Ελλάδα......
