Τι δεν κάνουμε σωστά; Ποιά είναι η πραγματική  θνητότητα μέσα και έξω από τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας; Τι φταίει για την μειωμένη ικανότητα αντιμετώπισης περιστατικών από ή χωρίς μεταλλαγμένο ιό; Για τι μέσα στον Ιανουάριο, δηλαδή σε 28 ημέρες, έχουν χάσει τη ζωή τους από κοροναϊό πάνω από 2.300 συνάνθρωποί μας ;Τι λένε οι επιστήμονες για τις  τραγικές στατιστικές του ΕΣΥ ανά εκατομμύρια κατοίκων ( 5 στην Γερμανία ,100 και πάνω στην Ελλάδα); Αν λένε κάτι σωστό για τι δεν το εφαρμόζουμε; Το ενισχύσαμε εγκαίρως η εξαντλήθηκαν πράγματι όλες οι δυνατότητες μας; Οι λειτουργοί της Υγείας κουράστηκαν και παρέδωσαν τα όπλα; Κάθε άλλο συνεχίζουν στις επάλξεις και επιμένουν θυσιάζοντας καθημερινά τις σωματικές και ψυχικές τους αντοχές. Επιμένουν παρότι η κυβέρνηση αντί να τους ανταμείβει ,τους κοροϊδεύει με καθυστερήσεις στις πληρωμές εφημεριών και με περιορισμό του προσωπικού που μετακινεί με βάση  άλλα κριτήρια και όχι τα γιατρικά. Η περιφέρεια  έμεινε χωρίς ιατρική κάλυψη και η κρίση στην δημόσια υγεία στην επαρχία αποκτά μία μονόδρομη πορεία προς στις ιδιωτικές κλινικές. Για τι τους μετέφερε από τα περιφερικά νοσοκομεία και κέντρα υγείας για να καλύψουν ανάγκες που προέκυψαν στην λειτουργικότητα τους λόγω πανδημίας. Ποιές επιλογές πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνηση για να σταματήσει η θανατηφόρα πορεία της χώρας μας; Τι γίνεται με τους θανάτους από άλλες ασθένειες;  Πως να αντιμετωπιστούν αυτές όταν οι ειδικοί γιατροί δεν μπορούν να προσφέρουν  στην δημόσια υγεία;  

    Η κοινωνία μας έχει την τάση να κρίνει και να κατακρίνει πολύ εύκολα και όποιος βγαίνει έξω από τους κανόνες θεωρείται εχθρός και ίσως τρελός. Δεν στερούνται νοημοσύνης και παραμένουν ελεύθεροι πολίτες που ο φόβος  του θανάτου τους κάνει διστακτικούς και αναποφάσιστους. Για τι λειτουργούμε σαν να τους αξίζει η τιμωρία του θανάτου; Τι νόημα έχει να διαχωρίσουμε τον αποδεκατισμένο πληθυσμό μας  διχάζοντας τους με ενοχές και προσωπικές ευθύνες; Το κουρασμένο ΕΣΥ έγινε σύστημα μιας νόσου και τα παράλληλα προβλήματα υγείας διοχετεύονται σκόπιμα στο ΕΓΩ σύστημα υγείας. Αυτοί που έφυγαν τόσο άδοξα από τα σπίτια και τις οικογένειες τους ήταν δικοί μας άνθρωποι. Δεν ήταν  ξένοι και εχθροί! Ήταν όλοι έλληνες πολίτες ,γείτονες, φίλοι και γνωστοί μας  που υπέφεραν και χάθηκαν στις μακάβριες στατιστικές μας. Συνηθίσαμε τόσο πολύ που πλέον δεν μας κάνει εντόπιση ο καθημερινός  θάνατος εκατό ανθρώπων. Δεν αντιδράμε πλέον όταν αντικρίζουμε τους μακάβριους αριθμούς, σαν να μη μας νοιάζει. Ξεχάσαμε να βλέπουμε τους ανθρώπου πίσω από τους αριθμούς.