αλλά κυρίως οι συγγενείς τους. Φοβούνται γενικά και αόριστα την ασθένεια. Φοβούνται ειδικά και συγκεκριμένα την αναπηρία που μπορεί να προκύψει από την κακή εξέλιξη της νόσου. Φοβούνται περισσότερα όμως τον θάνατο που παραμονεύει κοντά σε κάθε ψυχή. Κάθε φορά όταν αντικρίζω μια φοβισμένη ματιά προσπαθώ να εξηγήσω ότι τα μαύρα σύννεφα που συγκεντρώνονται πάνω από τα κεφάλι μας είναι προσωρινά. Προσπαθώ να διασκεδάσω τις κακές εντυπώσεις που μπορεί να έχει κάποιος όταν αντικρίζει ένα άγνωστο περιβάλλον όπως το νοσοκομείο. Ώρες, ώρες αυτό γίνεται και εχθρικό ανάλογα με τα κακά μαντάτα που αναγκάζεσαι να δώσεις όταν ο τραυματισμός είναι πολύ σοβαρός και απειλεί την ζωή του ασθενούς. Πολλές φορές μου έτυχε λέγοντας την αλήθεια να δεχτώ επίθεση ,αμφισβητήσεις και βρισιές. Είναι εντυπωσιακό πόσο άσχημα αντιδράει κάποιος όταν ακούει κάτι που δεν του αρέσει ή δεν είναι προετοιμασμένος να ακούσει. Πολλοί συνάδελφοι ακολουθούν την τακτική να λένε μόνο ευχάριστα στους ασθενείς τους για να μην τους επηρεάσουν αρνητικά άσχετα αν ξέρουν ότι μελώνουν το πικρό χάπι. Προσωπικά πιστεύω στην ρεαλιστική ενημέρωση, αρνούμαι να παραμυθιάσω λέγοντας συνειδητά αναλήθειες και για αυτό πληρώνω και το τίμημα της προσωρινής απόρριψης. Λέω προσωρινής επειδή όταν, μετά από την πάροδο του χρόνου επιβεβαιώνουμε ,συναντιέμαι με τους ασθενείς μου επαινούν την αυστηρότητα και μου αναγνωρίζουν την αλήθεια. Τονίζουν ότι ήμουνα από τους λίγους που τους τα είπα όπως ήταν και όχι όπως θα ήθελαν να είναι.
Για τι φοβάσαι; Είναι στη φύση μας να φοβόμαστε για ότι καινούργιο και άγνωστο εμφανίζεται μπροστά μας Ως άνθρωπος συναντώ πολύ συχνά τον φόβο του θανάτου. Ο θάνατος είναι απρόβλεπτο και ανεπιθύμητο γεγονός που μπορεί να προκύψει σε όλους μας. Μια εμφανή απειλή που μας συνοδεύει κατ όλη την διάρκεια της ζωής μας. Εκεί δεν έχω να πω τίποτα. Κανένας δεν επέστρεψε από τον Άδη για να μας πει πόσο ευχάριστα ή άσχημα είναι τα πράγματα στον κάτω κόσμο. Ξέρουμε μόνο ότι πρέπει να πληρώσουμε τον βαρκάρη. Κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο με τον Θεό για το πότε θα φύγει από τον μάταιο αυτό κόσμο και ούτε για το πώς θα φύγει. Είναι το κρυφό χαρτί της μοίρας. Η ιδέα του θανάτου κρύβεται πάντα μέσα μας. Άπτετε στην ωριμότητα μας να την αποδεχτούμε σαν γεγονός .Χρειαζόμαστε πολύ κουράγιο για να τολμήσουμε να μην την αφήσουμε να μας κυβερνήσει.
Ο Κ. Καβάφης στο ποίημα του Τα κεριά λέει: Δεν θέλω να γυρίσω να μην διώ και φρίξω/ τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει/ τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.
Η ζωή που φεύγει από τα χέρια μας είναι τα κεριά που σβήνουν ανάλογα με το πόσο πολύ αξιοποιήσαμε την ζωή μας .Το τι κάναμε με τα χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια όταν φύσηξε πολύ ο άνεμος της ζωής είναι πλέον δικό μας προσωπικό θέμα..
