Οι ινδουιστές προσκυνητές έχουν μοναδικό σκοπό της ζωής τους να την επισκεφτούν. Συνήθως το κάνουν περπατώντας για μήνες, εβδομάδες. Επίσης πιστεύουν ότι ο θάνατος τους σε αύτη την πόλη θα είναι λύτρωση (moksha). Θεωρείται σαν απελευθέρωση από την samsara ο κύκλος της ζωής και του θανάτου. Οι, πάνω από τρεισήμισι εκατομμύρια κάτοικοι του (80%ινδίοι, 18%μουσουλμάνοι και μόνο 0,2% χριστιανοί) μιλούνε Hindi, αγγλικά και Urdu και ζούνε σε απερίγραπτες συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης. Το ποσοστό παιδικής θνησιμότητας (infant mortality rate) ξεπερνάει το 70 για 1,000 βιώσιμες γέννες ( 2010–2011). Ο μεγάλος πλαστικός χειρουργός Sushruta, (5ος αιώνας π.Χ.) έζησε και εργάστηκε σε αυτά τα μέρη. Τόλμησε ,και διακρίθηκε για την αποτελεσματικότητά του στην εφαρμογή επαναστατικών μεθόδων. Το σύγγραμμα του αποτέλεσε το πρώτο, με αναφορές στην Πλαστική Χειρουργική, στον κόσμο. (300 χειρουργικές μεθόδους, 120 εργαλεία και κατάταξη της χειρουργικής του ανθρώπινου σώματος σε 8 κατηγορίες). Η μέθοδος του στην αποκατάσταση ρινός στους ανθρώπους όπου είχε ακρωτηριαστεί αποτελεί την βάση για πολλές άλλες επεμβάσεις. Πάνω από 3.000.000 ινδοί και 200.000 τουρίστες επισκέπτονται το Varanasi κάθε χρόνο την περίοδο ανάμεσα στον Οκτώβρη και Μάρτη.
Εμείς, μία ομάδα δέκα ελλήνων, με πολύ κουράγιο και κυρίως άγνοια του τι σημαίνει Ινδία φύγαμε από το Καζουράχο στο Βαρανάσι οδικώς. Η αεροπορική εταιρεία ακύρωσε, με το έτσι θέλω ,την πτήση των 45 λεπτών αφήνοντας μας την επιλογή παραμονής σε μία μικρή πόλη όπου το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να παίξουμε μπιρίμπα ή να αγοράσουμε μια χούφτα άχρηστα αντικείμενα. Η απόσταση μεγάλη 400 χμ., περίπου 9 ώρες. Υπολογίσαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Κανείς δεν σκέφτηκε να ρωτήσει πως είναι οι δρόμοι στην περιοχή. Τελικά κάναμε 12 ώρες με τρείς στάσεις για τουαλέτες και ξεμούδιασμα. Βογγητά και στραβολαίμιασμα από το δυνατό air condition.
Στην αρχή βλέποντας γύρω μας μόνο φορτηγά και χωματόδρομους φανταστήκαμε ότι είναι μία προσωρινή κατάσταση και ότι μπράβο τους που ασχολούνται με την βελτίωση του οδικού τους δικτύου. Περιττό να τονίσω ότι δεν υπήρχε πουθενά η λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Μετά το πέρας των 5 ωρών αντικρίσαμε την σκληρή πραγματικότητα. Με εξαίρεση μερικά χιλιόμετρα κανονικού δρόμου πέσαμε σε τεράστιες λακκούβες με τα αντίθετα αυτοκίνητα ,κυρίως φορτηγά και ομαδικά ταξί ,να έρχονται καταπάνω μας. Οι ιερές αγελάδες τους ποτέ δεν κοιμούνται και ποτέ δεν ξεκουράζονται. Ο οδηγός μας ήταν εξαιρετικός άσχετα αν είδαμε τον θάνατο με τα μάτια μας πολλές φορές, λαχταρήσαμε και ευχηθήκαμε να μην πάθουμε τίποτα. Το ηθικό μας αρχικά ήταν ακμαίο αλλά μετά μας έπιασε απελπισία. Εξαντλήσαμε όλο το ρεπερτόριο αγωνιστικών λαϊκών και ρομαντικών τραγουδιών και μετα δεν μιλούσαμε από την κούραση. Όταν κάνεις 10 χιλιόμετρα σε μισή ώρα τι μπορείς να περιμένεις από τον Θεούλη εκεί ψηλά;
Ζήσαμε από κοντά την καθημερινότητα της υπαίθρου της περιοχής Πραντές. Διαπιστώσαμε, για πολλοστή φορά ,τι σημαίνει εξαθλίωση. Δεν βρήκαμε απαντήσεις σε πολλά ερωτηματικά. Φτάσαμε στο Βαρανάσι δέκα το βράδυ πτώμα και αγανακτισμένοι για τα χάλια του, που θέλει τουρισμό αλλά δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα φτάσουν οι τουρίστες εκεί. Η μόνη ευχάριστη στιγμή της ταλαιπωρίας μας ήταν όταν σταματήσαμε 'έξω από ένα ιδιωτικό σχολείο, για να φωτογραφήσουμε τα παιδάκια. Αυτά ¨όμορφα και σοβαρά κάθισαν ζητώντας μας μόνο να τους στείλουμε την φωτογραφία στην διεύθυνση του σχολείου. Δεν ζητιανέψανε ούτε την αγάπη μας και ούτε τα λεφτά μας όπως είχανε κάνει τόσο άλλα πριν.
