Επίσης και τα λόγια της. Δεν είμαι ζητιάνα, είμαι μία κυρία με αξιοπρέπεια, η ανάγκη με έφερε σε αυτή την κατάσταση. Πράγματι το παρουσιαστικό της δεν θύμιζε την κλασσική εικόνα παραμελημένης, ρακένδυτης και βρώμικης ζητιάνας. Το μάλλινο πανωφόρι της, απόκτημα κάποιων ένδοξων από οικονομική άποψη, εποχών μύριζε απαλό μαλακτικό ρούχων. Η ματιά της ήταν καθαρή και η φωνή της σταθερή. Αντιμετώπιζε με αξιοπρέπεια την κατάντιά της. Δεν εκλιπαρούσε και ούτε άπλωνε χέρι. Περίμενε τις αντιδράσεις σου. Ελάχιστοι της δώσανε κάτι. Σε κοίταζε στα μάτια χωρίς να παραμορφώνει την φωνή της όπως κάνουν οι περισσότεροι επαίτες. Σε έβαζε στην διαδικασία να αναρωτηθείς αν αύριο όταν θα βρεθείς στην θέση της, θα έκανες το ίδιο ή θα επέλεγες μία άλλη λύση.
Το δυσάρεστο συναίσθημα της έλλειψης κάποιων υλικών και άυλων αγαθών συνοδεύεται από την έντονη επιθυμία της εξάλειψής του. Στην συνέχεια αφού ο άνθρωπος προχωράει , ικανοποιείται με την παραγωγή υλικών αντικειμένων και υπηρεσιών που ονομάζονται αγαθά και νοιώθει μεγάλη ευχαρίστηση. Η κατοχή κάποιων αντικειμένων ταυτίζεται σε πολλούς με την επιβεβαίωση του ''εγω'' τους. Πόσο πατάνε μερικοί στην χλιδή και αδιαφορούν για την αγάπη και των σεβασμό των ανθρώπων γύρω τους; Υπάρχουν ανθρώπινες ανάγκες που η ικανοποίησή τους δεν απαιτεί την χρησιμοποίηση αγαθών. Είναι οι συναισθηματικές ανάγκες, η ανάγκη για κοινωνική αποδοχή και η καταξίωση.
Η ανάγκη προσδιορίζει την ζωή σου, τα πλαίσια των αντιδράσεων και των απαιτήσεων σου, σε λυγίζει και σου αλλάζει χαρακτήρα. Νοιώθεις την ανάγκη μόνο όταν σου λείπει κάτι; Προσποιητή ή υπαρκτή όταν υφίσταται σε βάζει στην άμεση η έμμεση διαδικασία ανεύρεσης λύσεων. Υλικά αναγκαία για την επιβίωσή του ο άνθρωπος τα λαμβάνει χωρίς καμιά προσπάθεια όπως τον αέρα, το οξυγόνο, το νερό και την ηλιακή ακτινοβολία. Άλλο όμως η έλλειψης των φυσικών στοιχείων (η φυσική, ή ουσιώδης ανάγκη) όπως η πείνα και η δίψα και άλλο η ανάγκη μας για αγάπη, για στοργή, για κοινωνική αποδοχή ,για αυτοεκτίμησης, για αυτοπραγμάτωσης αλλά και για επικοινωνία με τους δίπλα μας.
Τι γίνεται όταν η ανάγκη σε λυγίζει ;Θα τολμούσες να εκτεθείς και να αναγνωρίσεις δημόσια ότι δεν τα καταφέρνεις; Το κεφάλι θα το είχες σκυμμένο ή θα κοιτούσες στα ίσια τον κόσμο; Θα γίνεις δουλικός και γελοίος για να περάσει η μπόρα; Αν θα υπάρξει μεγάλη ανάγκη πόσο θα κατεβάσεις τον πήχη των απαιτήσεων σου και πόσο μικρή θα φτάσει η αξιοπρέπειά σου; Μόνο μια δοκιμή θα σε πείσει για να καταλάβεις πόσο χαμηλά μπορείς να συρθείς! Τι θα αποφασίσεις; Η υπαρκτή ανάγκη θα δικαιολογήσει τους χειρισμούς σου; Εύκολη ερμηνεία δύσκολη απάντηση!
