και γίνεται χριστιανός αποκτά ταυτόχρονα και ένα όνομα. Από εκείνη τη στιγμή το όνομα του καταχωρίζεται στη «μνήμη» της Εκκλησίας. Ἡ μνήμη της Εκκλησίας ταυτίζεται με τη μνήμη του Θεού και ὁ Θεός και ἡ Εκκλησία θυμάται αιώνια τα ονόματα των μελών της(ζωντανών και νεκρών) τόσο στην πραγματικότητα όσο και στο κόσμο των πνευμάτων. Το κυρίως μνημόσυνο είναι ἡ μνημόνευση του ονόματος του κεκοιμημένου χριστιανού κατά τη τέλεση της Θ .Λειτουργίας και μάλιστα μετά τη μεταβολή του άρτου και του οίνου, σε Σώμα και Αίμα του Χριστού πού επιτελεί ἡ αόρατη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Στις κηδείες οι λέξεις για την αιωνία ἡ μνήμη τονίζουν ότι το κάθε πέρασμα ενός ανθρώπου καταγράφηκε και η εκκλησία αλλά και οι γύρω του δεν τον ξεχνάνε. Το μνημόσυνο δεν είναι μια απλή προσευχή, αλλά πραγματική διά της Εκκλησίας συμμετοχή του κεκοιμημένου χριστιανού στη σωτηρία πού απέρρευσε από τον θάνατο και ανάσταση του Χριστού. Ξέρω ότι μερικά θρησκευτικά έθιμα, γύρω από το θάνατο, αποτελούν πυγή πλουτισμού για μερικούς επαγγελματίες. Στα πλαίσια της αναζήτησης του θέματος κηδείας και μνημόσυνο, στο ιντερνέτ, έπεσα σε προσφορές των γραφείων κηδειών (μοναδική προσφορά κηδείας 900 ευρώ, στεφάνια όμορφες δημιουργίες 25 ευρώ). Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που να είναι βυθισμένος στο πένθος του να τρέξει να πληροφορηθεί, μέσω του ιντερνέτ, για προσφορές κηδειών και μνημοσύνων.
Ποιος θα προτιμήσει να επισπεύσει την διαδικασία για να επωφεληθεί των προσφορών. Χάνονται τέτοιες ευκαιρίες;
Την ημέρα της Πεντηκοστής έλαβε χώρα η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους 120 μαθητές (περιλαμβανομένων και των αποστόλων του Ιησού) οπότε, σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, έλαβαν Άγιο Πνεύμα μιλώντας σε ξένες γλώσσες. Πολλοί το κατονομάζουν σαν το μεγάλο μνημόσυνο. Πενήντα ημέρες μετά την Ανάσταση λήγει η περίοδος αναμονής. Το άγιο πνεύμα εμφανίζεται για να μας φέρει το χαρμόσυνο μήνυμα του Θεού. Αυτό πιστεύουν και ελπίζουν οι θρήσκοι άνθρωποι. Είναι πεπεισμένοι ότι επικοινωνούν με τους ανθρώπους που μας έχουν εγκαταλείψει και μετά τον θάνατο τους. Επιμένουν ότι οι νεκροί έρχονται κοντά μας, σιωπηλά και περπατάνε ανάμεσα μας. Μερικοί επισκέπτες είναι βιαστικοί ,άλλοι αργοί. Μερικοί είναι καθισμένοι σε πάγκους ή σε βράχια. Μας μελετάνε, μας βλέπουν και παρατηρούν πως αντιδράμε μετά τον θάνατο τους.
΄΄ Οι σκιές μας προχωρούν χωρίς την δική μας παρουσία ΄΄ εννοώντας την πορεία τους στον πάνω και το κάτω κόσμο και ο κύριος Γ. Ξανθούλης προφανώς έχει κάποιες προσωπικές εμπειρίες. Εγώ δεν τις έχω.
Σκέφτομαι σίγουρα πολλές φορές αυτούς που έχουν φύγει από δίπλα μου. Μερικούς τους θυμάμαι αμυδρά άλλους έντονα. Η αγάπη μου απέναντι τους εξαντλήθηκε; Όχι! δεν τους έχω βγάλει από την καρδιά και το μυαλό μου. Δεν είμαι θρήσκα. Δεν πιστεύω σε άυλα πρόσωπα. Δεν εναποθέτω τις ελπίδες μου στην μεταθανάτια ζωή. Δεν περιμένω την σωτηρία του σώματός μου, η της ψυχής μου, από αλλού. Ως γιατρός και ως άνθρωπος ξέρω ότι είμαι προσωρινή άρα είμαι ευάλωτη στα πάντα. Δίνω την μάχη της καθημερινότητάς υπολογίζοντας τα υπαρκτά ή τα αναμενόμενα γεγονότα δίχως να περιμένω την θεϊκή επιφοίτηση. Το μεγάλο μνημόσυνο όμως έχει κάτι που με κεντρίζει. Η ιδέα της, έστω και προσωρινής, πνευματικής επαφής μου με τους ανθρώπους μου που έχουν φύγει με συνέπαρε. Η ελπίδα ότι έστω για λίγα λεπτά θα γελάσω και θα δακρύσω κοντά τους με έφερε σε μία παράξενη συνάμα γοητευτική αναμονή. Καλώς τους και ας αργήσανε!
