πολλούς αγιάτρευτους πόνους εντός η εκτός Ελλάδας. Η ταινία είναι μείγμα ντοκουμεντέρ με καλλιτεχνική σε συνδυασμό με συγκινητικές αφηγήσεις των πρώην αυτόπτων μαρτύρων. Ιστορίες οικογενειών με απρόβλεπτες κρυφές και ανοικτές πληγές στις ψυχές τόσων παιδιών. Παρακολούθησα πολύ προσεκτικά τις φιλόδοξες και αρκετές φορές αδέξιες ερμηνείες των ηθοποιών. Οι εικόνες διακόπτονται τακτικά από τις σκηνές από το αρχείο που σου αφήνουν πολλά ερωτηματικά για την πλοκή του έργου. Η κίνηση του φακού αργή σε κατευθύνει ,σε παθιάζει και σε συγκινεί. Μετά από το τέλος της ταινίας (3 ώρες) βγήκα συναισθηματικά φορτωμένη διατηρώντας ακόμα επιφυλάξεις για το δίκαιο του αγώνα σωτηρίας των παιδιών του εμφυλίου..

Θα υπάρξει δικαίωση της σωτηρίας των παιδιών του εμφυλίου; Και πόσες προσπάθειες έγιναν χωρίς προπαγανδιστικό απώτερο σκοπό; Πόσο δύσκολα ήταν να χαράξουν διαφορετικές πορείες των παιδιών σκοτωμένων ή φυλακισμένων γονέων; Ποιες σκοπιμότητες υπηρέτησαν οι αποφάσεις από την μία πλευρά και την άλλη. Το δίκιο της μεταφοράς 28.000 παιδιών εκτός συνόρων πόσο μακριά είναι από το άδικο ξεριζωμό οικογενειών εντός Ελλάδας με προστασία στις παιδούπολεις της Φρειδερίκης; Πόσοι κατάφεραν να ξαναβρεθούν και να ξανασμίξουν μετά από τόσα χρόνια στην προσφυγιά εκεί στην ξενιτιά; Πόσες περιουσίες χάθηκαν, πόσες οικογένειες αποδεκατίστηκαν ;

Αυτή η ταινία βυθισμένη στην ένοχη σιωπή είχε πολλά να μου πει αφού απευθύνθηκε σε γόνιμο έδαφος. Σχετίζομαι άμεσα με την ιστορία των παιδιών του εμφυλίου. Πολλοί την κατονόμασαν παιδομάζωμα μια λέξη που δεν μου αρέσει ούτε σαν ήχο ούτε σαν έννοια. Τι είναι τα παιδιά πρόβατα ή αντικείμενα να τα μαζέψεις; Πως αποφάσισαν για την μοίρα αυτών των παιδιών; Πως μπόρεσαν τρία αδέλφια να σκορπήσουν σε τέσσερις ανέμους και να χάσουν την επαφή για 50 χρόνια; Γόνος πολιτικών προσφύγων ,πρώην ανταρτών γεννήθηκα στην Ρουμανία. Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σε κατασκηνώσεις όπου υπήρχαν παιδιά από την Κορέα και Πολωνία. Αγάπησα την Ρουμανία που μας πρόσφερε μια πραγματική φιλόξενη αγκαλιά σε συνθήκες μεταπολεμικής φτώχιας. Τα παιδιά του εμφύλιου που ζήσανε στην Ρουμανία σπούδασαν και μάθανε πολλά επαγγέλματα. Στάθηκαν στα πόδια τους ,έκαναν καινούργιες οικογένειες και όσοι ζούνε ακόμα επέστρεψαν στην Ελλάδα. Εγώ βίωσα μία οικογενειακή ιστορία με μοναδικούς συγγενείς την αδερφή της μητέρας μου που είχε φτάσει στην Βουλγαρία. Όλα τα παιδιά είχανε παππούδες και γιαγιάδες αλλά η οικογένεια μας ήμασταν μόνοι στον κόσμο. Γαλουχήθηκα λατρεύοντας μία χώρα την οποία επισκέφτηκα μόνο όταν ενηλικιώθηκα. Περήφανη, ως ελληνίδα, βίωσα την πίκρα της απόρριψης της ελληνικής υπηκοότητας. Η κοινότητα μας ήταν σαν μια μεγάλη οικογένεια, όπου κάναμε παρέα και δεν χάναμε τις ευκαιρίες να βρεθούμε στις εθνικές επετείους. Φιλίες που δεν σβήσανε και μετά από 49 χρόνια. Τα παιδιά της Ελλάδας δεν χάθηκαν ξαναγύρισαν στις ρίζες τους πάρα τις αντίξοες συνθήκες .Το αίμα νερό δεν γίνεται!