Την παράσταση ειδε για δύο βραδιές το θεατρόφιλο κοινό της Κοζάνης το Σεπτέμβρη 2014 και τωρα επανηλθαν ολοι οι συντελεστές στα πλαίσια των εκδηλώσεων μέρες Θεάτρου που διοργανώνει το ΔΗΠΕΘΕ ΚοΖΆΝΗΣ. Νομίζω οτι οσες φορες να δει κανείς αυτή την παράσταση καθε φορά θα αποχωρεί με το αίσθημα της προσωπικής συντριβής, του απάνθρωπου εαυτού που έχουμε βγάλει κατα καιρους απέναντι στο καθε τι διαφορετικό. Η παράσταση ξεκινά κάπως χαλαρά με χιούμορ και σιγά οσο πλησιάζει στην μέση και προς το τέλος η κορύφωση και τα δραματουργικά της στοιχεία γίνονται έντονα και επιβλητικά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σε διαφορετικά σημεία της αίθουσας ακούγονταν πνιχτοί λυγμοί, ενώ στο τέλος ορθιοι οι θεατές επι τέσσερα λεπτά χειροκροτούσαν με πάθος την ομάδα ''εν δυνάμει'' που όπως φάνηκε, το χάρηκαν, έμειναν ικανοποιημένοι και οι ίδιοι απο την πολύ ωραία βραδιά.
Τους ''διαφορετικούς'' ως ρόλο, δεν τους υποδύονται μόνο κάποιοι ηθοποιοί αλλά και πρόσωπα, που βρίσκονται ανάμεσα μας, τους συναντάμε στην καθημερινότητα μας που είναι διαφορετικοί όπως ένας παχύσαρκος, ένα παιδί με σύνδρομο Νταουν ακόμη ένα αυτιστικό η βαρήκοο παιδί.
Η αφήγηση είναι καθηλωτική, διαπερνά όλα όσα έχουμε κατασκευάσει ως πολιτισμική και κοινωνική συμπεριφορά απέναντι στους ανάπηρους, τους διαφορετικούς. Για πρώτη φορά ίσως, ο λόγος του αυτιστικού νέου, η της νεαρής με σύνδρομο ντάουν διαπερνά τους τοίχους των γραφείων των ''ειδικών'' θεραπευτών και φθάνει στην ''πλατεία''. Η Λωξάντρα, ο Θάνος και τα υπόλοιπα παιδιά της παράστασης αφήνουν πίσω το επίθετο που τους προσδιορίζει και γίνονται ενας και μία απ΄όλους εμάς. Μας λένε με ευθύτητα για ότι νοιώθουν, τι τους ενοχλεί στην ματιά μας και επιτέλους ακούμε σε πραγματικό χρόνο να μιλούν για τα δικά τους όνειρα.
Στην παράσταση υπάρχουν και πολλά στοιχεία αυτοσαρκασμού και διακωμώδησης, αλλά η αφήγηση δεν αφήνει κανέναν έξω από το πεδίο του κριτικού λόγου. ''Περιποιείται'' τον στενό οικογενειακό περίγυρο, τον πατέρα και την μάνα που αρνείται να συμβιβαστεί στην ιδέα ότι το παιδί του είναι διαφορετικό. Τους ''ειδικούς'' και τους θεραπευτές που χωρίς ίχνος επαγγελματικής επάρκειας σε κάποιες περιπτώσεις πληγώνουν, ταλαιπωρούν η ακλόη κα ιβασανίζουν.
Το κείμενο γράφτηκε από τις μακρόσυρτες εξομολογήσεις των ίδιων των παιδιών, των αδελφών τους και των γονέων. Είκοσι πέντε πρόσωπα επί σκηνής αφηγούνται σε περισσότερο από εκατό λεπτά τα κοινωνικά μας στερεότυπα με κορυφώσεις σε ένταση και συγκίνηση. Το artvideo που παίζει σε πολλά σημεία της παράστασης απογειώνει την αφήγηση μεταφέροντας θεατή σε περισσότερο εσωτερικές αναζητήσεις.
Την σκηνοθεσία και τις αφηγήσεις έχει επιμεληθεί η 27 χρονη σκηνοθέτης Ελένη Ευθυμίου και θα παρουσιαστεί σε σαράντα ημέρες στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Σπυρος Κουταβας
