Φυσικά πήγα και εγώ. Ποτέ δεν χάνω την ευκαιρία να διαδηλώσω όταν νοιώθω ότι αδικούμαι. Συνταξιούχος ,με πάνω από 40 % περικοπή της νόμιμα κατοχυρωμένης σύνταξης μου, είχα αφόρητη ανάγκη να διαδηλώσω και να φωνάξω με παράπονα και πίκρα. Είχα τα δίκια μου αλλά και τα άδικα μου. Η κρίση μας έχει όλους ισοπεδώσει. Είμαι πολύ θυμωμένη με την κυβέρνηση της Αριστεράς που μου στερεί τα αυτονόητα. Αυτό συμβαίνει όταν βλέπεις τα πράγματα μόνο από την δική σου οπτική γωνία. Όταν απασχολημένη μόνο με το δικό σου ,υπέροχο συνάμα πονεμένο, εαυτό δεν παρατηρείς τι γίνεται γύρω σου. Δεν αναλύσεις ,στο βάθος ,τα πραγματικά αίτια της κατρακύλας. Δεν αναρωτιέσαι για τι αδειάσανε τα ταμεία. Δεν πονάς που μείνανε τόσοι πολλοί αδικημένοι. Βλέπεις την αδικία που έγινε στην τσέπη και στην ζωή σου και αδιαφορείς που ο κόσμος, δίπλα σου, υποφέρει πολύ περισσότερα. Κλεισμένοι στο μικρόκοσμο μας, ήμαστε εγωιστές και περιορίζουμε το ενδιαφέρον μας μόνο στα πολύ κοντινά, στην ψυχή και την καρδιά μας ,άτομα.
Ξεκίνησα από την ΓΣΕΕ. Ούτε ψυχή μπροστά ή πίσω από το, φημισμένο για τις διεκδικήσεις των δικαιωμάτων των εργατών, κτήριο. Δεν πτοήθηκα. Η Αστυνομία είχε κάνει τις προβλεπόμενες ,από τον νόμο, παραχωρήσεις περιορίζοντας την διέλευση των οχημάτων των ΜΜΜ και των Ι.Χ. στην Πατησίων. Η Πατησίων πιάτο μπροστά μου .Όρεξη να έχεις να διαδηλώσεις .Πολλοί δεν είχαν ούτε το κέφι και ούτε την όρεξη να το κάνουν. Η πιο αραιό κατοικούμενη διαδήλωση που έγινε ποτέ στην Αθήνα. Απλωμένη σαν τραχανά σε ένα σεντόνι λευκό ,¨Όπως έκανε η μητέρα μου,που δεν είχε χώρο και το άπλωνε στα κρεβάτια πάνω σε μεγάλα και χοντρά λευκά βαμβακερά σεντόνια .Ευδιάκριτο το λευκό ο τραχανάς παρντόν οι διαδηλωτές έλειπαν. Μπροστά στο Μουσείο ομάδες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και νεαρών αναρχικών ετοίμαζαν τα πανό και τα κοντάρια τους .Της Λαϊκής Ενότητας ξεχώριζαν με τα κίτρινα καπελάκια τους. Στο Πολυτεχνείο, αραιά και πού, μερικοί άνθρωποι στο δρόμο με πανό απλωμένα κάτω. Περίμεναν ενισχύσεις; Στα Χαυτεία ομάδες από τις συνιστώσες της Αριστεράς .Στην Ομόνοια είδα τον κλασσικό όγκο του ΠΑΜΕ. Οργανωμένοι και πειθαρχημένοι πήγαν στην Πανεπιστημίου ενώ οι άλλοι πήγαιναν στην Σταδίου. Πάντα θέλουν να ξεχωρίσουν οι ΚΚΕ-δες..Η Σταδίου έλαμπε αφού ήταν σχεδόν άδεια. Λίγες ομάδες συνταξιούχων στην Κολοκοτρώνη και λίγα άτομα στην Κλαυθμόνος .Στο Σύνταγμα γύρω στα 800 άτομα μπροστά στην Βουλή των Ελλήνων φώναζαν συνθήματα. Σε λίγο τέλειωσε και οι περισσότεροι απομακρύνθηκαν πιάνοντας τα σοκάκια γύρω από την Ερμού. Γυρνώντας σπίτι είδα τους δύο κάδους σκουπιδιών να μισό καίγονται και τα πυρπολημένα σκουπίδια σκορπισμένα στην άσφαλτο. Ένας αστυνομικός έπαιρνε φωτογραφία τα σκόρπια νεράντζια κοντά στο μισό κατεστραμμένο κάδο.
Ακόμα μία διαδήλωση των αγανακτισμένων πολιτών είχε λάβει τέλος. Για τι ήταν τόσο διακριτική η παρουσία τους; Η προτροπή του Τσίπρα ,της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν έπεισε; Οι αριστεροί συνδικαλιστές για τι δεν ήρθαν; Οι ΝΔ -τες και οι αντιπρόσωποι των άλλων κομμάτων για τι απουσίαζαν; Η οικονο0μικη κρίση είναι προνόμιο μόνο των αριστερών; Δυστυχώς πάντα η αριστερά εκφράζεται αυτόνομα με λίγες ομαδούλες αντί να είναι ενωμένη μπροστά στο κοινό κακό. Το μνημόνιο αδικεί όλους αλλά εγώ είδα μόνο μερικούς εργαζόμενους αριστεροί και μη. Για τι οι έλληνες έχουν μια δική τους αντίληψη περί προσωπικού στίγματος στον αγώνα;.
