προσγείωσε ανώμαλα. Μπορεί να έχουμε προγόνους που σφράγισαν το ένδοξο παρελθόν μας αλλά το παρών είναι απογοητευτικό. Δύο κυμάτιζαν στην απέναντι, τρις στην δικιά μου. Όσο προχωρούσα η γαλανόλευκη ξεχώριζε αραιά και πού στα μπαλκόνια. Η γιορτή δεν ήταν γιορτή! Που πάμε; Ξεχάσαμε η προδώσαμε τα όνειρα των προγόνων μας; Με τις σκέψεις μου συντροφιά αναλογίστηκα για τι σε κάθε εθνική μας γιορτή νοιώθω μία μεγάλη ανάγκη να κάνω έναν απολογισμό ως άτομο και έναν ισολογισμό ως λαός. Πόσο ευτυχισμένοι ήμαστε στην δήθεν ενωμένη Ευρώπη; Λιγοστεύουμε ως λαός και χάνουμε δικαιώματα και ελευθερίες; Μελαγχόλησα, πικράθηκα και φοβήθηκα ότι αν δεν θα υπάρξει μία ριζική αλλαγή θα μείνουμε λίγοι και λειψοί, γονατισμένοι σκλάβοι, φοβισμένοι και ασήμαντοι. Ο χρόνος και η λήθη θα σβήσει τις θυσίες και όλα τα επιτεύγματα των ηρώων μας. Ζωήρεψα μόνο όταν είδα τις σημαίες στα χέρια των παιδιών στην μαθητική παρέλαση. Η ελπίδα δεν θα χαθεί όσο υπάρχουν ακόμα παιδιά.
Το κριτικό μου μάτι προσπαθεί να διακρίνει την πραγματικότητα, το εφικτό από το ανέφικτο .Το μυαλό μου αναλύει τι γίνεται στο γύρω κόσμο και πόσο επηρεάζουν αυτά τα γεγονότα την ελληνική πραγματικότητα. Πόσο μεγάλα είναι τα σωστά και τα λάθη μας; Τι μας εμποδίζει να γίνουμε άξιοι συνεχιστές του αγώνα για την ελευθερία; Πόσο ακόμα να συμβιβαστούμε με τα στενά περιθώρια των μνημονίων ; Ποιά θα είναι τα επακόλουθα των υποχρεώσεων που μας έχουνε λυγήσει;
Πότε θα κάνει ξαστεριά; Πότε θα υψώσουμε το λάβαρο της ανεξάρτητης ελεύθερης και περήφανης Ελλάδας; Η ροή της μονότονης ύπαρξης μας διακόπτεται από τις εθνικές γιορτές μας. Τις ιδιαίτερες ημέρες μνήμης του έθνους και του λαού μας. Διάσπαρτα σημαντικά γεγονότα σφράγισαν την ιστορία μας. Στιγμές δόξας, χαράς αλλά και απώλειας. Μονόπρακτα με γνωστούς ήρωες και ανώνυμα θύματα που γίνανε γνωστά αμέσως ή μετά την πάροδο του χρόνου. Χαρά και λύπη πάνω στο αίμα που δεν χύθηκε άδικα και σε θυσίες που τελεσφόρησαν για την πρόοδο, για την ελευθερία και για την περηφάνια μας. Ημερομηνίες που μας κρατάνε σε εγρήγορση και μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να συνεχίσουμε να ήμαστε παρόντες και μας προτρέπουν να ξεφύγουμε από την αδράνεια του καναπέ.
