Ο βιαστικός Απρίλης έκανε την είσοδο του με μπρίο και με πλημύρες στο νομό Έβρου. Κάτι που συμβαίνει ,μονότονα και ενοχλητικά, κάθε δύο χρόνια και τα φουσκωμένα νερά από την γειτονικές χώρες περνάνε, χωρίς βίζα, στα δικά μας χωράφια και τα πνίγουν. Εδώ και 20 ημέρες  65.000 στρέμματα υπερκαλύφθηκαν με νερά. Στο ποτάμι το ύψος του νερού  ξεπερνούσε το όριο επιφυλακής των 6 μέτρων.

     Ο μεγαλύτερος ποταμός στα Βαλκάνια, σε μήκος, ο Έβρος  έχει 550 χμ. σε βουλγαρικό ,τούρκικο και  ελληνικό έδαφος. Το 1958 έγινε το πρώτο ανάχωμα .Μπήκαμε στην Ε.Ε μπήκε και η Βουλγαρία ,υπάρχουν και εφαρμόζονται ευρωπαϊκοί κανόνες διαχείρισης υδάτων ,ανάμεσα στις δύο χώρες αλλά η Τουρκία δεν ανήκει και δεν είναι υποχρεωμένη να τους τηρήσει. Κάθε χρόνο συμβαίνουν τέτοια καιρικά φαινόμενα και όμως  δεν υπάρχει  ο προγραμματισμός αντιμετώπισης και λύσης του προβλήματος. Όπως οι Αιγύπτιοι, στην αρχαιότητα, προγραμμάτιζαν τις σοδειές τους ανάλογα με τις πλημύρες του Νείλου να διδάσκονται και οι Έλληνες πως να εκμεταλλευτούν τις πλημμύρες και να βελτιώσουν την παραγωγή τους;Ύπάρχει ολοκληρωμένη μελέτη διαχείρισης υδάτων μία που κάθε χρόνο επαναλαμβάνονται; Υπάρχει μία ζώνη εκκένωσης που να πλημυρίζει τεχνητά για να αποφευχθούν οι ζημιές στα οργωμένα χωράφια; Εφόσον είναι αναμενόμενες πλημύρες για τι δεν άλλαξε το προφίλ των καλλιεργειών (να γίνουν μονοετής ,χωρίς δέντρα και στοιχεία που να καταστραφούν από την πλημύρα) ;Για τι δεν έγιναν φράγματα; Το 2014 ΄΄σπάσανε΄΄ 153 αναχώματα. Το 2018  μόνο τρία. Εντυπωσιακή η διαφορά Για τι συμβαίνει αυτό; Για τι το 2014 πληρώθηκαν 20.000.000 ευρώ για τα καινούργια αναχώματα; Τι θα απογίνουν τα σπαρτά; ποιος θα πληρώσει την ζημιά; Έχουν δίκιο οι αγρότες που θα προσφύγουν στην δικαιοσύνη για αν πάρουν τις αποζημιώσεις;

  Η «πηγή ζωής για τον πλανήτη και τους κατοίκους του» είναι και  «το υλικό της ζωής». Χωρίς αυτό δεν υπάρχει πλανήτης, δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει άνθρωπος. Εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση στη «ζωή» και παλεύουν για να επιβιώσουν .Το  «αγαθό σε ανεπάρκεια»   έχει «πρόβλημα». Εμείς το  δημιουργούμε με τις επιλογές μας, τις παρεμβάσεις μας, τον τρόπο που λειτουργούμε  μέσα στη φύση. Η αποψίλωση, για παράδειγμα, των τροπικών δασών στην Αφρική για να μετατραπούν σε εκτάσεις εντατικής γεωργίας, και η καταστροφή των (ελάχιστων πλέον) δασικών εκτάσεων της Αττικής για να μετονομαστούν σε οικοδομήσιμα οικόπεδα, έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: την ερημοποίηση, τον ελλιπή εμπλουτισμό των υπόγειων υδάτων, την αλλαγή του μικροκλίματος της περιοχής , την εμφάνιση λιγότερων, αλλά καταρρακτωδών βροχών, τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που ευνοούν τις πλημμύρες.

   Το νερό είναι απαραίτητο για την ζωή μας και φυσικά και για την γεωργία. Τεράστιες ποσότητες νερού  περνάνε και χάνονται  και το καλοκαίρι, που το χρειαζόμαστε κάνουμε γεωτρήσεις για νερό. Όταν πλημυρίζουν τα χωράφια δεν κρατάμε το νερό με φράγματα. Οι βούλγαροι έχουν τρία όμως εμείς κανένα. Ανίκανοι να κάνουμε ένα φράγμα για εξοικονόμηση νερού και διαμόρφωση του πλάνου αγροτικής ανάπτυξης στην περιοχή; Η κρατική μέριμνα σε συνδυασμό με τις τοπικές αρχές πρέπει να ασχοληθεί τεκμηριωμένα και εμπεριστατωμένα με το πρόβλημα.Το πλάνο εξοικονόμησης και σωστής διαχείρισης του νερού πρέπει να μπει σε περίοπτη θέση στο τραπέζι των κρατικών αποφάσεων για την περιοχή μας.