Θαύμασα, για πολλοστή φορά την ευγένεια και την υπομονή των χωρικών που προσπαθούσαν να μας εξηγήσουν πώς να φτάσουμε και από πού θα περάσουμε. ένας κύριος μάλιστα στο χωριό Παπάδες ήθελε να μας καθοδηγήσει, στο σωστό δρόμο δηλαδή να πάμε στα Βασιλικά που ήταν το χωριό του. Εντυπωσιάστηκα, στο χωριό Παπάδες από τα δύο καλαίσθητα μεταλλικά γλυπτά στο προαύλιο της εκκλησίας που ήταν δημιουργία των μαθητών του τοπικού σχολείου. Τύφλα να έχει ο HenryMoorκαι ο Δ. Αρμακόλας. 

Φτάνοντας στα Ελληνικά πήραμε τα απαραίτητα για να πάμε στην θάλασσα. Μπροστά μας υπήρχαν δύο βουναλάκια από σκουπίδια και μαύρες σακούλες. Πιο κάτω η παραλία ήταν και καθαρή και αμμώδης. Η θάλασσα ήταν καταγάλανη  και ρηχή, ειδική για τα παιδάκια. Σε απόσταση περίπου 500 μέτρων ήταν ένα μικρό και πανέμορφο βραχώδες  νησί. Το νησάκι του Άγιου Νικόλα. Πάνω στα βράχια, ένα φρεσκοβαμμένο εκκλησάκι .Τα βουναλάκια από σκουπίδια ήταν αποτέλεσμα της εθελοντικής δουλειά των μαθητών της περιοχής. Αυτοί κάνανε σωστά την δουλειά τους με τον ενθουσιασμό της νιότης άλλοι ξέχασαν να κάνουν την δουλειά τους. Τα απορριμματοφόρα, επειδή δεν υπάρχουν λεφτά για τις βενζίνες δεν φτάνουν ,παρά μετά από ημέρες στο προορισμό τους. Όλοι το ήξεραν. .Ξένοι και ντόπιοι. Το μάθαμε και εμείς. Μουντζώσαμε και εμείς τους διοικούντες και τους υπευθύνους καθαριότητας.

Το μικρό αλλά επιβλητικό εκκλησάκι με μάγεψε. Κατάλευκο πάνω στα κόκκινα βράχια. Ο τέλειος συνδυασμός στην ελληνική ομορφιά. Βουνό και θάλασσα, ιστορία και παράδοση. Ανόθευτα συστατικά μιας διαχρονικής ταξιδιωτικής συνταγής που αποπνέει νοσταλγία. Κολύμπησα και ανέβηκα με δέος τα σκαλάκια. Έμεινα για λεπτά νοιώθοντας μία πρωτόγνωρη ηρεμία και μια απέραντη γαλήνη. Με καθήλωσε η απλότητα και η απόλυτη όμορφα του νησιού μέσα στην θάλασσα. Τα πεντακάθαρα νερό σε αντίθεση με του σάκους της παραλίας και το εκκλησάκι μπροστά στα μάτια μου έστειλε ένα μήνυμα. Όσο και μαύρα και άραχνα να είναι τα πράγματα γύρω μου πάντα μα πάντα θα   υπάρχει μία ελπίδα. Ή Ελλάδα ποτέ δεν παθαίνει !