θα πρέπει να περιμένετε ένα σοβαρό κακό που θα σας παρουσιαστεί με ποικίλες μορφές και σταδιακά. (Ονειροκριτής)

   Η χώρα μας ,τελευταία βρίσκεται ,στο έλεος των κακών καταστάσεων. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, δεν είναι μόνο η  θέση στην οποία μας έχουν βάλει οι ΄΄φίλοι΄΄ μας οι δανειστές. Δεν φτάνει που ήμαστε μόνιμα στην θέση του πειραματόζωου και έχουμε πάνω από το κεφάλι μας την δαμόκλεια σπάθη της καταστροφής  γίναμε και αντικείμενο εκμετάλλευσης όλων των κερδοφόρων  και καιροσκόπων κυβερνήσεων και τραπεζών. Αναλογίστηκε κανένας πόσα έχει κερδίσει η Γερμανία  από τα μέτρα που μας έχει επιβάλει; Τα μνημόνια μας έχουν εγκλωβίσει σε μία ατέρμονη μάχη με τα χρέη. Είναι το κακό το ριζικό μας; Για πόσες δεκαετίες θα πληρώσουμε τα λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων;    Ήμαστε μία μικρή χώρα βουτηγμένη, μέχρι τις μασχάλες, μέσα στο λάκκο με τα φίδια. Σηκώνουμε όλο το βάρος των λάθος υπολογισμών των αριθμών που μας βουλιάζουν, του προσφυγικού, του ασφαλιστικού, των πολιτικών εξωτερικών εξελίξεων και των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης που σαρώνει όλη την υφήλιο. Τολμάμε (μεταρρυθμίσεις) αλλά δεν μπορούμε να βγούμε όσο και παλικάρια να ήμαστε.

       Οι λάκκοι με τα φίδια ήταν μια ιστορική ευρωπαϊκή μέθοδος επιβολής της θανατικής ποινής. Οι κατάδικοι ρίχνονταν σε ένα βαθύ πηγάδι γεμάτο με δηλητηριώδη φίδια, όπως οχιές. Πέθαιναν από το φαρμάκι των φιδιών που, ερεθισμένα από την παρουσία τους, τους επιτίθονταν. Μια παρόμοια πρακτική υπήρχε στην αρχαία Κίνα, όπου ο καταδικασμένος ριχνόταν σε ένα λάκκο με νερό, γεμάτο από δηλητηριώδη φίδια. Ο λαός μας ,μέσα στο λάκκο, πρέπει να επιβιώσει!  Τα χέρια μας αρπάζουν  οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει (Ε.Ε. -απορρόφηση προγραμμάτων ΕΣΠΑ).Τα πόδια μας κλοτσάνε  τα δηλητηριώδη φίδια. Τα λαμπρά μυαλά του ΔΝΤ ισχυρίζονται ότι :το Ταμείο δεν θέλει περισσότερη λιτότητα αλλά αξιόπιστους στόχους. Το χρέος είναι κατά πολύ μη βιώσιμο, και όσες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και να γίνουν, το χρέος δεν θα ξαναγίνει βιώσιμο χωρίς σημαντική ελάφρυνση του χρέους .Από το 2014 δεν έχει βάλει τίποτα στον κουμπαρά μας, αλλά δεν θέλει τις συλλογικές συμβάσεις, ούτε την ανάπτυξη μας και επιμένει στην μείωση του αφορολόγητου. Πόσο θα αντέξουμε; Πολεμάμε αντρίκια (υλοποιούμε αυτά που μπορούμε με τα πενιχρά μέσα μας)αλλά είναι θέμα χρόνου. Θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε;