Αρκετοί νοιώσανε  και εσωτερίκευσαν δυσκολία προσαρμογής γιατί  χάσανε τις  σταθερές τους και τις ισορροπίες τους. Μερικοί λύγισαν. Σπάσανε λόγω δανείων.Τα χρέη διέλυσαν πολλές επιχειρήσεις. Ήμασταν σε επαγρύπνηση αλλά και βαθιά ανήσυχοι.  Εξοργισμένοι με τα οικονομικά μέτρα και με την αύξηση της ανεργίας. Κουρασμένοι από την λίστα με τις φορολογικές υποχρεώσεις  μετράμε και αναμετράμε τα λιγοστά οικονομικά μας. Απογοητευμένοι από την μη αποτελεσματικότητα των μέτρων ΄΄προστασίας΄΄ των εργαζομένων. Εξαντλημένοι από τους δύο μήνες καραντίνας. Πεπεισμένοι ότι η Ευρώπη βρέθηκε πολύ κάτω  των προσδοκιών μας.

   Η πανδημία κάνει ένα μικρό διάλειμμα και ίσως προς την δόξα να τραβά. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και πρέπει να μείνουμε σε εγρήγορση.  Ξανά. Παρατηρήσαμε και παράξενες αντιδράσεις. Π.χ .Ο αριθμός των θυμάτων και των θανάτων δεν επηρεάζει καθόλου τις πολιτικές φιλοδοξίες  του Τράμπ. Για πολλοστή φορά διαπιστώνουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει ένα άρρωστο και υπερφίαλο μυαλό.  

  Μας πτόησε η πανδημία ενώ ,σαν χώρα, είχαμε λιγοστούς θανάτους;  Ήμασταν απροετοίμαστοι;  Ναι.  Σίγουρα φταίμε και εμείς ! Όμως, έτσι είναι τα πράγματα, τι να κάνουμε; Πήραμε στα σοβαρά τα μέτρα προστασίας, ,υπακούσαμε στις προτροπές και τις συμβουλές των ειδικών. Είχαμε δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ενός κόσμου ασφαλούς. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν ασφαλής. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν κρίσεις που κλόνιζαν το οικοδόμημα. Η πεποίθηση περί του αντιθέτου ήταν μια φούσκα. Καθηλωθήκαμε μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών μας για εικοσιτετράωρη ενημέρωση και κυρίως για επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους. Η τεχνολογία ασφαλώς συνέβαλε σε αυτό. Όπως τονίζει και ο ψυχίατρος Γιάννης Ζέρβας : πρέπει να πούμε ότι το γεγονός ότι υπήρχε όλη αυτή η δυνατότητα για επικοινωνία που μας έδωσαν τα νέα Μέσα μάς έχει εξυπηρετήσει τρομερά αυτή την κρίσιμη περίοδο. Χωρίς αυτά, μια αντίστοιχη πανδημία όπως αυτή στις αρχές του 20ού αιώνα, πριν δηλαδή την κινητή τηλεφωνία και το Ιντερνετ, θα καθιστούσε τα πάντα πολύ πιο επώδυνα.  

   Θα επιστρέψουμε στην κανονική λειτουργία της κουρασμένης κοινωνίας μας; Θα μετρήσουμε ακόμα πολλές απώλειες κυρίως στους υπέργηρους φίλους και συγγενείς μας; Ήμαστε έτοιμοι να δώσουμε μία καινούργια μάχη με τον ιό; Πρέπει. Είναι η μοναδική λύση για να ξεπεράσουμε αυτή την υγειονομική καταιγίδα. Χωρίς να δώσουμε βάση στις θεωρίες συνομωσίας που πληθαίνουν τελευταία .Χωρίς μεγάλες προσδοκίες .Αισιόδοξοι για τα επιτεύγματα και την πρόοδο  της επιστήμης. Θα βρεθεί η κατάλληλη και η αποτελεσματική θεραπεία.