Όταν σε ενδιαφέρει η φράση επεκτείνεται και μάλιστα αν ο καλεσμένος σου σε παραξενεύει με αυτά που λέει ή κάνει μπαίνει στην μέση το κοροϊδευτικό. Το δεύτερο μέρος της έκφρασης (και δεν δίνεις;) αποτελεί σαφή ένδειξη της φιλοσοφικής διάθεσης, διότι ξεκαθαρίζει ότι προτιμά να την ακούσει κι αυτός στεροφωνικά με τις ουσίες παρά να αναλωθεί εξηγώντας στον συνάνθρωπό του τί ακριβώς παίζεται.
Το ποτό είναι σπουδαίο και αρχικά σε μαγεύει ,σε ταξιδεύει αλλά μετά σε μεθάει. Σου παίρνει τα μυαλά και χάνεις την λογική σου αν δεν το ελέγχεις. Σε σου ανοίγει φτερά και σε κάνει να ξεχνάς . Αρχικά σε ξυπνάει ,σε ζωντανεύει και αυξάνει την οξυδέρκεια σου. Όταν ξεπερνάς την φάση που γλεντάς με το καλύτερο εαυτό σου σε στέλνει για ύπνο. Σου δίνει αυτοπεποίθηση, εφορία και θάρρος αλλά σου κόβει τις αναστολές και σου αμβλύνει τις αντιστάσεις. Τολμάς να εκφραστείς δημόσια και να γλεντήσεις με τους τρόπους που ξέρεις. Μπαίνεις σε ένα μαγικό παραμύθι με απρόβλεπτη όμως εξέλιξη. Είναι μία επικίνδυνη απόλαυση .Αν ξεπερνάς τα όρια σε σκλαβώνει και σε πίνει. Ο αλκοολισμός είναι μία προοδευτική ασθένεια και σταδιακά θα γίνεις δέσμιος του οινοπνεύματος ,παθαίνεις εξάρτιση και σοβαρά προβλήματα υγείας .Μπορείς και να πεθάνεις αν δεν λάβεις τα μέτρα σου και δεν το σταματάς εγκαίρως.
Εμείς οι Έλληνες έχουμε ιδιαίτερη σχέση με το κρασί (νερωμένος οίνος). Από την αρχαιότητα το θαυμάζαμε και το τιμούσαμε. Ήταν ο «θείος οίνος». Άνδρες, γυναίκες και παιδιά γεύονταν το ένθεο αυτό ποτό και ιδιαίτερα οι πρώτοι, που συνομιλούσαν και φλυαρούσαν ατέλειωτες ώρες κάθε μέρα στους ανδρώνες πίνοντας κρασί. Οι συμμετέχοντες στις κρασοκατανύξεις αυτές συνήθως δεν έχαναν τη διαύγεια του. Σπάνια, και για πολύ συγκεκριμένους σκοπούς, οι αρχαίοι Έλληνες έπιναν ανέρωτο κρασί, «άκρατον οίνον». Η ανάμειξη του κρασιού με το δροσερό νερό γινόταν μέσα σε μεγάλα ευρύστομα αγγεία, γνωστά ως κρατήρες, και η συνήθης αναλογία ήταν τρία μέρη νερού προς ένα οίνου. Αυτή την αναλογία προτείνει και ο Ησίοδος. Ο Κ. Παλαμάς επιβεβαίωσε την ΄΄καθαρότητα΄΄ στις επιλογές μας. όταν απευθύνθηκε στους στρατιώτες του 1940 με την προτροπή΄΄ μεθύστε με το αθάνατο κρασί του 21''.
Σήμερα αν ρωτάς έναν φιλόδοξο πολιτικό αν θα βάλει νερό στο κρασί του δηλαδή αν θα υποχωρήσει στις αρχές του, αν θα υποκύψει στους πειρασμούς πάσης φύσεως, για να κρατήσει την καρέκλα του, θα σου απαντήσει ότι ανάλογα με τις περιστάσεις και κυρίως ανάλογα με τις υποσχέσεις που έχει δώσει στο λαό θα βάλει ή όχι. Αν του αρέσει η σαφήνεια και η καθαρότητα στην πολιτική του στάση και στις απόψεις θα αρνηθεί κατηγορηματικά .Θα σου τονίσει ότι προτιμάει να γευτεί και να μεθύσει με καλό και καθαρό κρασί παρά να έχει την ψευδαίσθηση ότι πίνει. Δεν θα θελήσει να παραμυθιαστεί και να χαλάσει την υγεία του με το πολύ νεράκι που άλλοι θέλουν να του βάλουν!
